STENBOL, 1/4 2006 — Bûyerên ko ji serê çend rojan ve ye li Diyarbekirê rû didin, bala tevê dinyayê dikşînin. Piştî rakirina cenazê hin xortên ko li Mûşê hatibûn kuştin, li bajar bûyeran dest pê kir û heta niha 6 kesên sivîl, ko yek ji wan zarûkekî 10 salî ye hatin kuştin. Tevî 14 gerîlayên ko li Mûşê hatibûn kuştin, hejmara kuştiyan gihîşt 20 kesî. Di dema rakirina cenazeyan de, bi hezaran mirov derketin kuçe û kolanan, di encama şerê navbera polîs û protestokiran de, bi sedan mirov birîndar bûn, bi sedan dikan hatin şewitandin. Bûyerên ko li Diyarberkirê dest pêkirin, pişt re peşkiyan bajarên wek Wan, Sêrt û Batmanê jî.
Li hember şer û kuştinê derketin wezîfeyek mirovî ye. Tu kesî bi qasî kurdan ji şer nekişand. Li cenazeyên kesên ko bi hovîtî hatine kuştin jî, divê mirov xwedî derkeve. Yên ko dikujin, divê qet nebe hurmetê ji şîna yên kuştî re nîşan bidin. Belê mixabin ko ev adet li ba dewleta tirk, çaxê yên kuştî kurd bin, heta li ba gelê tirk jî tune. Bînin bîra xwe ka çend sal berê li Antalyayê, cenazê sê xortên kurd çawa ji gorê deranîn û li ser axa xwe qebûl nekirin.
Rast e, divê em li cenazeyên xwe, li kuştî û miriyên xwe xwedî derkevin. Eger yên kuştî di ber dozekê de hatibin kuştin, divê em li doza wan û xwe xwedî derkevin. Îcar rê û qaydeyên her tiştî hene. Li Diyarbekirê bi rojan girtin û şewitandina dûkanan, gef li kesên ko dukanên xwe nagirin xwarin, gelo heta kuderê ji doza gelê kurd re xizmetê dike. Yeka din, di vê raperînê de kîjan daxwaza gelê kurd hat rojevê. Bila kes xwe nexapîne, mesela kurd a ko siyasî ye, bi sloganên "bijî serok Apo" an "em şer naxwazin" çareser nabe.
Hin kes dibêjin ko li Diyarbekirê "bêîtaetiyek sivîl" heye. Baş e ev "bêîtiatiya sivîl" ji bo kîjan daxwazê ye? Em tev dizanin ko DTP û hêza li pişt wê, di lidarxistina "raperîna" Diyarbekirê û derên din de rolê sereke leyistin. Ne Diyarbekir û ne jî bajarên Kurdistanê yên din, her gava ko em bixwazin dikarin rabin ser lingan. Belkî ev gel, sê çar caran ji ber neheqî û kuştinê rabe ser lingan, belê her û her tiştên weha çênabin. Ji merheleyekê bi şûn de, gava ko daxwazek siyasî ya maqûl tune be, gel jî dikerixe.
Niha li Diyarbekirê, bi sed hezaran mirov derketina, li kûçe û kolanan rûniştina û bêyî ko fîska xwe ji bi kesî bikin, daxwaza bi zimanê kurdî perwerdehiyê bikirana, wê dewleta tirk çi bikira? Bi sed hezaran mirov, sê rojan li ser hev ji bo zimanê kurdî li kuçe û kolanên Diyarbekirê rûniştana û pişt re ev kar bipeşkiya bajarên din, wê dinyayê çi bigota? Em hemû bajarên Kurdistanê bişewitînin jî, dewleta tirk wek muxatebên siyasî bi kesî re rûnanê. Belê gava ko em, ji bo daxwazên xwe yên sivîl û demokratîk, bi awayên aştîyane dakevin kuçe û kolanan, hingê ewê tevahiya dinyayê jî pişta me bigire.
Xwezî îrada siyasî ya li pişt van bûyeran, di şûna ko efûkirenekê ji dewleta tirk bixwaze û doza başkirina rewşa şertên Abdullah Ocalan bîne ziman de, ji bo daxwazên sivîl û siyasî yên ko ewê ji çareserkirina pirsê re xizmet bikira, gelê kurd daxista kuçe û kolanan. Heyf e, heyfa vî gelî ye.
Îro mesela kurdan a herî bingehîn pirsa ziman û asîmilasyonê ye. Di çareserkirina pirsa ziman û asîmilasyonê de, bi hin lebatên sivîl û demokratîk mirov dikare bi rihetî desteka tevê dinyayê bistîne û dewleta tirk neçar bihêle ko zimanê kurdî binase.
Eger belediyeyên Kurdistanê, bi daxwaza ko dewlet karê perwerdehiyê ji wan re bihêle û perwerdehî bi zimanê kurdî bê kirin, gelê kurd derxista meydanan, gelo ewê dewletê çi bikira? Eger dewletê, ji bo ko kurd dixwazin bi zimanê xwe bixwînin û binivîsînin, 6 kurd li kuçeyên Diyarbekirê bikuşta, ewê çawa ji bin vî barî rabûya?
Baş e, li Diyarbekirê û bajarên din, bi rojan e ko kurd ji bo çi rabûne ser lingan? Eger sedem kuştina gerîlayên li serê çiya be, bawer bin ewê ev dewlet dîsa bikuje.
Xwezî kurdan, hêz, enerjî û taqeta xwe di riya siyasetek baş de zihê bikira. Xwezî milyonek kurd, ji bo ko bi zimanê kurdî perwerdehî bê kirin daketa kuçe û kolanên bajarê Diyarbekirê û doza zimanê xwe bikira. Xwezî kurdan bizanibûya ko ziman namûs û welat e. Ax Diyarbekir axx! |
