HELSÎNKÎ, 11/10 2010 — Tê gotin ko li derekê welatek bêpayan, welatek bextiyaristan heye, û ez xeyal dikim bi dostek xwe re biçim wir. Ev welatê yekta bi mijên beşek ji bakurê welatê me nixamtî ye. Ji wê derê re Rojhilata Rojava, Çînistana Ewropayê jî dikare bê gotin: li wir aşopî û xeyalgeriyek wisan hestgerm û rêhişk serdar e, wisan wê xeyalgeriyê welat bi baldirêjî, xweragirî, bi gulegiyayên spehî bedew kiriye.
Bextiyaristanek rastîn e ko her tişt lê bedew, dewlemend, aram û şandar e; li wir payeberzî bi dilşadî ji pergaliyê diteyise; li wir jiyan têrtijî û sivik e ko bê nefeskirin; zordarî, geremolî, ti tiştek sosret î neyê texmînkirin nagihê; li wir bextiyarî bi bêdengiyê re zewicî ye; li wir metbex jî aram, rûngirtî û coşîner e; li wir, delala min, her tişt dişibe te.
Ma tu ne vê tayê, ko me di kêmasî û tengasiya sar de digire: vê bêrîkirina nenasistanê, vê jana mereqdariyê dinasî? Li derekê deverek heye ko dişibe te, li wir her tişt bedew, dewlemend, aram û şandar e, li wir xeyalgeriyê Çînistana Rojavayî ava kiriye û neqişandiye, li wir jiyan sivik e ko bê nefeskirin li wir bextiyarî bi bêdengiyê re zewicî ye. Divê em biçin wir bijîn, biçin wir bimirin!
Belê, divê em biçin wir bîna xwe bidin, hêvî û xeyalan bikin û demê bibin ser tixûbê bêsînortiyê. Awazvanekî Bangî Govendê awaz kiriye; kî dê Bangî Rêvingiyê awaz bike daku mirov bikare pêşkêşî evîndara xwe yan jî xwişkek xwe ya bijare bike?
Li dorberek wisan dê jiyan xweştir bûya, li dera bîskên bêpêjn zêdetir bi ramanan dagirtî ne, li ciyê demjimêr kûrtir û watedartir cejn û roşana bextiyariyê radigihînin.
Li ser qumaşê biriqdar an li ser rûyê çerm û pîstên cewerî yên kêmron û zêrkirî nîgar dijîn ko hindî giyanên hunermendên ew afirandî dilpak, keserkûr û hestgerm in. Rojavabûn hene ko bi ewrengî xwaringehê yan saloneyê direngînin, perdeyên bedew an jî pencereyên bilind, ên bi milbendan çendcarî parvekirî, yên bi desthosteyan çêkirî li bêjingê dikin. Raxistek û mobîlya mezin, kêmpeyda û bisosret in: wek di giyanên başgihayî û spehî de, di wan de jî kilîl û qilf, nehînî û nepenî hene. Awêne û neynik, tiştên madenî û yên zêrîn, qumaş, fayans û ferfûrî sînfoniyek ji çavan re kerr û razdar dizengilînin; ji hemû tiştan, ji hemû qulaç û quncikan, ji qul û kunikên sindoqikan û ji rûber û qatên qumaşan bînek biheştîn, bîna balkêş a Sumatrayê, ko dikare wek canê xanî bê hesibandin, hildifûre.
Bizane, ew bi rastî jî bextiyaristanek e ko her tişt lê dewlemend, pak û teyisdar e mîna wijdanek qenc, wek taximên mirêsdar ên amanên metbexan, şibî jizêrçêkiriyên biriqdar, nola bijartekek cewerên tevrengî! Gencîneyên cîhanê diherikin wir wek çawan spasî ber bi mala yê herdem qencîker de ne. Welatek yekta ye, welatek di ser ên din re, wek çawan Huner di ser Xweristê re ye, welatek e ko lê xewn û xeyal Xwezayê ji nû ve teşe dikin, sererast dikin, bedew dikin û vediafirînin.
Xwezî van sextekarên baxçevaniyê jî li sînorên bextewariya xwe bigerana, dîsan lê bigerana û ew hê berfiretir bikirana! Bila xelatên şêsthezarî û sedhezarî raberî wî bikin ê pirsgirêkên wan ên ji ber navdarîxwaziyê çareser bike! Min bi xwe ji xwe re sosina reş û nêrgiza şîn dîtine!
Gula bêpayan, tu sosina vedîtî, nêrgiza remzdar, a wirde, ma ne divê em biçin wî welatê han ê bedew û xeyalger bo jiyan û bişkivînê? Ma ne dê her tiştê şibî te mîna milbendê dorberî te bigire û -ku bi zimanê mîstîkvanan bibêjim- ma tu nikarî li wêneyê xwe yê neynikî binerî ka hemberî te çi ye?
Xewn û xeyal! hertim xewn û xeyal! û dil çend navdarîxwaztir û zêdexwaztir be, hind xewn û xeyal wî ji derfet û delîvan dûr dixin. Her mirovî mêjer û dozika xwe ya xwezayî ji efyonê heye ko bênavbirr hildifûre û çêdibe; û gelo me çend bîskên bi dilşadiya rastîn, bi xebata zanebûnî û serketî ji welidînê ta mirinê derbas kirine? Gelo em ê ti caran vê nîgarê bijîn ko min di dilê xwe de kişandiye û dişibe te?
Ew hemû gencîne, ew raxistekên odeyan, ew payeberzî, ew pergalî, ew hemû bêhnên biheştîn, ew gulên bisosret, ew hemû tu yî. Û dîsan herikên boş û coyên aram jî beşek ji te ne. Keştiyên bêqam mezin ên dewlemendiyan rahişandî bi wan ve li rê, ew ramanên min in ko li ser sînga te dinivin û dicolin. Tu bi nazenermî rêberiya wan ber bi deryayê, ber bi bêsînortiyê dikî, û bilindahî û kûrahiyên asman di sîssayîtiya giyana xwe re diteyisînî; - û dema ew ji pêlên bahozan westî û tehibî û ta bi devî re ji berhemên Rojhilat mişt û daheşandî vedigerin strîngeha malê, ew hê jî ramanên min in ko zengînbûyî ji Bêsînortiyê vedigerin cem te.
Wergerandin: Husein Muhammed |
