Nefel

[ ÇARŞEM, 2024-12-04 ] [ BIKE MALPERA DESTPÊKÊ ] [ BÊXE NÊV BIJAREYAN ] [ KONTAKT ] [ INFO ] [ LÊGERÎN & ARŞÎV ]

DESTPÊK

	Nûçe

	Nivîsar

	Kulturmagazîn

	Hevpeyvîn

	Kolumnîst

	Ewrokurd

	E-Pirtûk

	Lîteratûr

	Ziman

	Muzîk

	Foto

	Lînk

E-POSTEYA TE

	Nav (Username)



	Şîfre (Password)





	»E-posteyeka nû bo xwe qeyd bike

REKLAM

KOLUMNÎST

Pakrewanî û zarokên kurd

CIZÎRA BOTAN, 20/5 2011 — Mirin qanûneke xwedayî ye. “Kullu nefsîn zaîqetû-l mewtî.” Li gorî vê qanûnê heçî candarê ko serdana rûyê vê erdê kirî dîsa di wê bêgavîyê de ye kojê bar bike, here.

Bi gotineke din ji vê xatirxwestina wî ya bivê nevê ya ji vê dinyayê re “mirin” tê gotin. Ev mirin li hesaba wî bê jî û neyê jî tiştekî naguhûre. Tu kes nikare xwe ji bandora vê qanûna derxîne. Hetanî îro nemana tu kesî ya li ser vê dinyayê îsbata vê çendê ye. Nexwe ya dikeve ser milê mirovî ewe ko mirov serê xwe jê re bitewîne û qebûl bike.

Mirina her candarekî cihê cihê ye. Di nav wan candarên de eger em mirovî mînak bigrin, her mirovekî bi awakî bi mirinê re rûbirû dimîne, wê şerbetê nûş dike. Hinek mirov hene ko di bûyerên qezaî de, hineke din di encamên nexweşînan de, hinek din jî di şer û pevçûnên şexsî yên ne bîrdozî ne de… Hinek di bihara jîyê xwe de ko hêj tamek ji jîyanê seh nekirî de dimirin. Bê guman ev mirinên bi vî rengî dibin sedema şewitandina dilê yên li pey xwe hêlayîn. Hinek jî digihên rewşa herî nexweş ya jîyanê, ko derdora wî jê mirinê jê re dixwazin.

Di nav wan cur be cur awayên mirinan de mirina herî pîroz ew e ko mirov di ber îdealekê de vê jîyana xwe bi dawî bike, ko li gorî îfadeya olî pakrewan/şehîd jê re tê gotin. Ev têgeha “pakrewan”ê olî be jî lêbelê bi derbasbûna demê re ji hemû mirinên ko di ber bîrdozîyekê encam dide re jî bûye nav. Her çiqas em vê cûre mirinê bi awayê kuştinê dizanin lêbelê hin ehlê işqê hene ko Mewlana Ehmedê Cizîrî jî di nav wan cî digre wê pakrewanîyê di mirina rêya hezjêkera xwe de jî dizanin.

Mewlana Cizîrî di dîwana xwe ya pîroz de cî daye vê cûre mirinê û li gorî wî mirina herî xweş û herî bitam ew e:

‘Îd e w hebîbê nezre lê
Yan dê bi qurban bî Melê
Ya reb bibînim roj hilê
Sikkîn di dest qesab-i da

Ango dîsa cejna qurbanê li ser me de hat. Pêwîst e her misilmanek di wê rojê de qurmanekê ser jê bike. Hezjêkera min jî nezir kiriye ko qurbanekê bide. Gelo newebit Melê bike qurban! Xwezî welê baya! Xwedayo! Ez bibînim ko bûye sibeh, qesab jî ji wê ve têt û di destê wî kêr heye.

We’de dabû dê şehîd kim wî bi şîrê xwey şerîf,
Ma nebî îro peşîman ew ji tedbîra sewab

Yanê “Dilbera min soz dabû ko ew bi wî şûrê xwe yê şerîf wî şehîd ke. Newebit îro ji wê biryara xwer ya şehîdkirina wî juvan bûbe!”

Di nav gelên misilman de yên herî zêde bi şehîdbûnê re rûbirû mayîn bêguman gelê kurd e. Gelê kurd ev dusel sal in li ser hev şehîdan dide. Car dibe ferd bi ferd şehî dane, car dibe kom bi kom dane, car jî dibe bi awayê ji holêrabûna bajarekî şehîd dane. Digel evqas şehîdan jî hêj bêzar nebûye, ji ya xwe nehatîye xwarê.

Belê, heçî bixwaze mirovên têhnî şehîdbûnê bûyîn bibîne bila were li kolan û kuçeyên welatê me bigere, da bibe şahidê keviravêştina zarokên deh salî, jinên heştî salî. Da wê rewşê bi çavê serê xwe bibîne.

Erê îro zarokên kurd li ser rêya Mewlanayê xwe dimeşin û ji dil û can şehîdbûnê dixwazin. Mewlana di rêya dilbera xwe de, zarokên kurd jî di rêya welatê xwe de. Ma di nav bera wan de çi ferq heye. Lewra kî dikare bibêje ko dilbera Mewlana jî ne welêt e?

-----------------------------------

Nivîskar: ABDULKADIR BÎNGOL abdulkadirbingol@gmail.com
Weşandin: 2011-05-20
Xwendin: 7308