Nefel

[ ÇARŞEM, 2024-12-04 ] [ BIKE MALPERA DESTPÊKÊ ] [ BÊXE NÊV BIJAREYAN ] [ KONTAKT ] [ INFO ] [ LÊGERÎN & ARŞÎV ]

DESTPÊK

	Nûçe

	Nivîsar

	Kulturmagazîn

	Hevpeyvîn

	Kolumnîst

	Ewrokurd

	E-Pirtûk

	Lîteratûr

	Ziman

	Muzîk

	Foto

	Lînk

E-POSTEYA TE

	Nav (Username)



	Şîfre (Password)





	»E-posteyeka nû bo xwe qeyd bike

REKLAM

KOLUMNÎST

Çîroka min û erbakanîzmê

CIZÎRA BOTAN, 6/3 2011 — Piştî sala 1975-ê tevgere sîyasî ya kurd her ko diçû germ dibû. Têkçûna şerê çekdarî yê Başûr ya di bin serokatîya Barzanîyê nemir de û penaberbûna pêşmergeyan di raya giştî ya kurd de bûbû sedema rewşeke dilsoj û vê rewşê bandoreke erênî li ser welatparêzî û tevgera li Bakur kiribû.

Li her derî dengê kasetên kurdî û kurdperwerîyê olan didan. Mihemed Şêxoyê gurbihişt bi “Ey felek bo te dinalim, bo çî nêrgiz çimlisîna” xwe û Seîd Gabarî jî bi “Ey bilbilê dilşadî hela wer bike fîxana…” xwe mirov, nemaze xort serxweş dikirin. “Ew mulkê kurda tev xêr û bêr e..” ya kevin nû vejiyabû.

Wê demê li ser navê tevgera kurd fraksîyonên cur be cur derketibûn. Ev fraksîyonên çepgir yên marksîst-lenînîst ji pergalê bêhtir di nava xwe de têdikoşiyan û hedefa wan ya di dereceya yekem de jî azadiya gelê kurd cih nedigirt. Armanca wan ya bingehî sazkirina pergala komunîzmê bû, kurdayetî li pey wê re dihat. Mixabin bi awakî eşkere diavêtin dînê îslamê û bi nirxên gelê kurd dilîstin.

Gelê Botan yê bi salan tevgera Başûr dişopand û gotin di cih de bi wê radîbû bi wê rûdinişt, ji alîyê welatperwerîyê ve hinavşewitî bû. Lê dema dinêrîya van tevgerên jihevqetîyayîn û bîrdoza wan ya dijê dînê îslamê û dijê xwezaya gelê kurd, bivênevê dudilî ji wan re çêdibû. Ji ber wê çendê tevgera wan di nav gel de cî negirt.

Xortên kurd yên oldar ko dixwestin li nik welatperwerîyê bi dînê xwe ve jî girêdayî bin bêgav mabûn ko di tevgereke din de cî bigrin. Wê demê du tevgerên din yên dîndar hebûn: Yek ya telebeyên Rîsaleyên Nûrê (Nûrcî) bû. Yek jî tevgera Erbakan ya bi navê Partîya Netewî ya Selametê bû. Hem ji bêgavî hem jî ji ber hewayê xortanîyê ko ji aqilî bêhtir li gorî hestên xwe tevdigere min jî di tevgera Erbakanî de cî girt.

Digel desttengîya xwe ko ez hingê karker bûm, paşê bûm karmendekî biçûk, dîsa jî min du rojnameyên wê partîyê yên bi navê Mîllî Gazete û Yenî Devîr dişopand. Ez ewqas bubûm sewdaserê wan rojnameyan ko, min dixwest zû bibûya sibeh da ez bi wan rojnameyan re tenê bimînim. Abdurrahman Dîlîpak, Atîlla Ozdûr û Yusuf Kerîmoxlu di nav wan qunciknivîsarên ko min bizewq dişopandin de cî digirt. Paşê jî kovara heftane ya Hîcretê derket. Selaheddîn Eş nivîsarê wê bû.

Piştî tevgera 12 îlonê min Rîsaleyên Nûr nas kir. Hevramanên min yên wê tevgerê piştgirîya Partîya Adaletê û serokê wê Sûleyman Demîrel dikirin. Ev jî dibû sedema nerazîbûna min. Lewra ewan Demîrel digirt, min Erbakan... Bi kurtasî gelik caran min û havalên xwe yên Cemaeta Nûrê li ser van herdu serokên tirk yên haya wan ji me kurdan neyîn qirik li hev diqetand.

Wek tê zanîn di tevgera l2 îlonê de di hemberî kurdan, xasma di hemberî êxsîrên li girtîgeha Amedê de tawana mirovahîyê hat kirin. Ji ber ko birayekî min jî di heman girtîgehê de dîl bû bi munasebeta serdana wî ez jî carcaran dibûm şahidê wan kiryarên çepel yên li girtîgehê.

Dema helwesta neyînî ya zîhnîyeta Erbakanî ya di heqê wê pêvajoya dilşewat de jî derkete holê, êdî qenaet ji min re çêbû ko dirûşmeya wan ya “em bira ne” ji kurdan re ne lê ye. Lewra bi şîara “misilman bira ne” derketibûn, lê tu caran kurd weke kurd qebûl nedikirin. Heta derekê me bira qebûl dikirin, piştî ko me ew xet derbas kir û me xwest ko em bibêjin “em jî hene” mixabin wê demê navê biratîyê jî namîne.

Hem wê helwesta neyînî hem jî hin geşedanên nû yên li welêt derdiketin holê bû sedem ko rêka min û zîhnîyeta Erbakanê ko dengên xwe ji kurdan digirt, lê ji wan re tu tişt nedikir ji hev cida bûbe.

Li ser vê çendê çêroka min û erbakanîzmê jî bi dawî hat.

-----------------------------------

Nivîskar: ABDULKADIR BÎNGOL abdulkadirbingol@gmail.com
Weşandin: 2011-03-06
Xwendin: 7240