Nefel

[ ÇARŞEM, 2024-12-04 ] [ BIKE MALPERA DESTPÊKÊ ] [ BÊXE NÊV BIJAREYAN ] [ KONTAKT ] [ INFO ] [ LÊGERÎN & ARŞÎV ]

DESTPÊK

	Nûçe

	Nivîsar

	Kulturmagazîn

	Hevpeyvîn

	Kolumnîst

	Ewrokurd

	E-Pirtûk

	Lîteratûr

	Ziman

	Muzîk

	Foto

	Lînk

E-POSTEYA TE

	Nav (Username)



	Şîfre (Password)





	»E-posteyeka nû bo xwe qeyd bike

REKLAM

KOLUMNÎST

Kêliyeke bêdeng

STOCKHOLM, 9/8 2008 — Piştî çend salan, dîsa li heman cîhî û di nav heman doşek û lihêfê de ez çavên xwe vedikim ko balîfeke guhertî li ber serê min e; gulên mohr û penbe li rûyê wê tune ne ko ew ji destê zeriyan hatibe nexşkirin. Ne dengên zarokan li wî hundirî heye û ne jî teqûreqa qabqabk û misînê bavê min. Bêdengiyeke hustuxwar e; ne pingîniya mêşan û ne jî dengê virevira dengê reva mişkan ji ber text û beştên xaniyî tê. Pencereya odeya me ya ko berê wê li rojavayê ye hatiye girtin û tîrêjên rojê nema didin hundir. Hundirekî cemidî ye ko hiseke xerîb li mirovî çêdike.

Ez weha bêdeng di bin lihêfa xwe de temisî me. Ziqateya deriyî hêdîka vedibe, hibrî û kitana dêya min di ber deriyî re xuya dibe. Ew tê li ber serê min rûdine û destê xwe yê rastê di serê min de dide, dû re jî du comî qinên gûzên teze ji bêrîka xwe derdixe û dirêjî min dike. Devê min li ber wê nagere ez bibêjim ko vê sibehê dilê min naçê. Ez wan ji destê wê digrim û ber bi devê xwe ve dibim; bîhna esûs û qeşûfê xwe li rûyê min digire…

Ez ji nav nivînan radibim û permekê du perman didim xwe; berê xwe didim pencereya ko berê wê li berriyê ye.

Dêliyeke tiriyê hesenî xwe sipartiye ber hilma pencereyê. Dîmenên berriyê wek berê xuya nakin. Ew ji ber wê dêliya hanê bûye mîna pepûkê û di serê her gotinûnîvekê de berê xwe dide wê hêlê û dike vinevin û niçeniç. Erca wê li cîranê me nabihure ko jê re bibêje da ew wê diliyê biterifîne ko dîmenê deştê miferihiyekê bide nêrînên wê yên xumamgirtî. Ew rasterast ji min re nabêje, lê di ber min re diavêje ko ez ricayê ji cîranê me bikim da ew xatirê mêvaniyê û xerîbiyê bigre.

Ew dihere ser balkonê û xwe dide bende hejikvaniyên ko ji hêla çiyayî tên da ji me re hêkên teze û rûnê nivhişk ji wan bikire. Ew ji kêliyekê carekê serê xwe di ser kuçeyê re dirêj dike û li bergiya wan dinêre. Heta ko roj bi du bejnan jî bilind dibe ew li serê wê qoziyê dimîne, lê ne barên hejikan û ne jî selikên hêkan xuya dikin. Ew polîpoşman vedigere hundir.

***

Roja dinê (êvara îniyê) ew dişîne torbeyek şekirên navzêrikan û min li dû xwe kaş dike ko em herin ser mezelê bavê min. Ez jî bera dû wê didim û bi çavnasî li derûdora xwe temaşe dikim. Û dibînim ko hîna jî nehatine jibîrkirin rehmetî û omidî; di her êvarên îniyan de xwe berdidin ser mezelî, şênî û malî bi şerpezeyî; zarok û sebiyên wê derûdorê xweş dikin tahma dev û ezmanî, bi xêra şehîd û miriyî nefsa xwe kor dikin… Em jî xwe li ber lingên bavê min bera xwarê didin û fatîheyeke nejibîrkirî jê re dipilpilînin. Êdî Xweda qebûl dike–nake, em nizanin...

***

Xanî û dîwarên kevirî yên wê derûdorê êdî hizhizî ne… Yextiyarên taxê bûne mîna çiloyê li darê, yan îroj û yan jî sibeh û dusibehê selewata wan a dawiyê dê bê xwendin. Diranketî, rûqermiçî nin ap û amojin, xal û xalojin… Û nehatinin jibîrkirin evînên çavzelûlî.

***

Êdî dengên şîrqîniya çelesiriyan bi kurmancî bilind nabe, haho û gaziya zarokan bi bêmarîfetî ji melodiya zimanekî nenaskirî ji kuçeyên zaroktiya min tên; mirovî ji dil û hinavan dixesîne, zarokên azirî lal dibin, wan ji giyanê wan ê mirovatiya bi dûr dixe.

Dengê zimanekî ko petîşok û mewîjokên wan kepir û palan jê re xerîb; ji tutkirin û piştkirina wî fahm nakin kûçik û pisîkên di ser beroşan de; bêselayî dibihurin tebayên kovî û bejî… Êdî xelefa kesî ne li Xwedayî ye, ji ber ko ew bi xwe jî nema şehadê bêmarîfetiya wê kêlîkê ye.

Yekdengên bergerînê di borangeyên ebabîl û kevokan de olan dide, ji dûr ve nalîneke kurmanciyê bilind dibe ko ew ji kûrahiya bêdengiya salan e.

-----------------------------------

Nivîskar: ENWER KARAHAN enwerkarahan@hotmail.com
Weşandin: 2008-08-09
Xwendin: 5998