STOCKHOLM, 31/5 2008 — Nûjîn keça min a mezin e. Wê heta bi sinifa çaran jî li Tirkiyeyê li dibistanên tirkan û bi tirkî xwendibû. Gava hat Swêdê bi tirkî zanîbû û heta bi niha jî çend herfên wê hene.
Îroj lîse qedand. Ew bû bîst salî. Gelek hevsalên wê jî yan lîse qedandin û yan jî di van rojan de diqedînin.
Ev tiştên ko ez ê binivîsim, ji bo kesên ko ne li welatên Ewrûpayê ne, belkî zêde ne balkêş be, lê kesên ko li Ewrûpayê dijîn dê bi min re van hisan ji nêzîktir his bikin; yan jî ez weha bawer dikim…
Ji berî bi çend rojan de em haziriyên vê rojê dikin. Ji diyariyan bigrin heta bi cilûbergan, mezinkirina wêneyên wê yên piçûkaniyê, vîdiokamera, makîna risiman, xemilandina erebeyê û nizanim çi û çi…
Nûjîn çû dibistanê ko roja xwe ya dawiyê li wir bijî û xatirî ji dibistanê û hevalên xwe bixwaze; em jî li malê li bende seeta merasima wê bi heyecan sekinîn.
Gava em dikira ji malê derketina, min wêneyê wê yê mezikirî dît ko xweha wê amade kiribû. Wêneyekî şeş mehiya wê… Teva kincekî penbe, kumekî sipî li serî, pîrozankek bi porenîka wê ve û çavên wê yên reşik mîna du zeytûnên xirxalî ko mirov li ser qeymaxekî danîbe û ew li ser perçeyekî nanê sêlê edilandibe.
Di vê rojê de, hemû mal û xizmên telebeyan li hewşa dibistanê vedihewin û li bende dimînin ko telebe ji hundir dekevin ko wê gavê bi wan re bijîn. Ew bîstika ko ew ji dibistanê tên berdan, mîna berxên ji kozên xwe bên berdan in ko ew li makên xwe pêdar dibin.
***
Nûjînê li dibistana navînê, rojekê li ser parçeyê qumaşekî rengên alaya Kurdistanê boyax kiribû û anîbû malê. Paşê jî wê ew kiribû rûyê balîfekê û sipartibû qoziya qeryoleyê xwe. Bi gotineke dinê, ew mîna tabloyekê li qoziyekê danîbû.
Di wê dema ko em li bende hatina seeta merasima wê de bûn, wê têlefonî malê kir û ji xweha xwe xwest ko em wê balîfa wê jî teva xwe bibin ber deriyê dibistanê. Di rojên weha de xort hîna bêtir li nasname û nasiyonalîteteya xwe hay dibin; îlhes jî xortên di vî temenî de. Weha xuya ye ko ew –bi îhtimaleke mezin çav li alayên tirkan ketiye– çav li telebeyên biyanî ketiye ko wan alayên xwe derxistine, loma wê ew daxwaz kiriye.
Mirov di wextên weha de hîna bêtir li mezinbûna xwe, li navsereyî û yextiyariya xwe hay dibe…
Û helbet li tecrubeyên xwe yên bi salan…
Min berî bi sê salan alayeke Kurdistanê ji Duhokê bi xwe re anîbû û min ew ji bo vê rojê di walîzê xwe de hilanî bû. Piştî ko min dît zarok lê dixebitin ko rûyê wê balîfê jê derxîne ko ew ji rengên kesk, sor, zer û sipî pêk hatibû, min çû hêdîka ew alaya ji walîzê xwe derxist. Min ew da ûtîkirin û ew –ji ber ko me nikarîbû şiveke dirêj jê re pêde bikira– bi serê tîra jinikê ve kir û em derketin.
Gava em çûn ber deriyê dibistanê, bi sedan însan kom bûbûn. Her kesî rengên xwe, kincên xwe û alayên xwe bilind kiribû û li bende zarokên xwe bûn ko ew ji hundir derkevin…
Ji nav ew qas xelk û miletan, herî pir jî beloqî û fahşiya tirkan û alaya wan bi ber çavê mirovî diket. Mimkun e ko ev rewşeke pîskolojîk be, lê bi rasî jî tu nema bû ko wan ew şivên alayên xwe di çavên mletî de rakirana.
Tu bivê–nevê mirov di hundirê xwe de dibêje ko em li Tirkiyeyê ji van hovan pak nebûn û li vir jî em mecbûr dimînin ko li qeşmeriyên wan temaşe bikin…
Di nav ew qas mirovî de, yek bi tenê jî ji alaya kurdî tune bû…
Me jî wê gavê hêdîka alaya xwe derxist û teva wî wêneyê Nûjînê bilind kir. Tirkên li derûdora me dikira velîstina. Heger ji wan bihataya, wan dê alaya me ji destê zarokên me derxistaya û bavêtaya erdê. Wan di bin çavan re, di ser çavan re li me dinêrî. Yên wan nêzîkî bîst heban bû û ya me jî yek tenê bû, lê dîsa jî wan çav li me dibeliqandin, diran li me diqîriçandin.
Zarok ji dibistanê hatin berdan û her kes li omidiyên xwe peydar bû. Em jî li dora alaya xwe bûn komzîk. Ew rengên hanê mîna lampeyeke di şeva tarî de vêketî be; gava Nûjînê ji dûra ve ber bi me ve hat, wê di dîtina me de zahmetî nekişand. Ji ber ko alaya Kurdistanê –ji berdêla rûbalîfa wê– li ser wêneyê wê li ba dibû û ew bi girûrtir bûbû; him ji ber qedandina lîseyê û him jî ji ber rengên alaya Kurdistanê ko ew jê re bûbû surprîzeke xweş…
Du xortên kurdên başûrê Kurdistanê alaya me bi emanetî ji me sitend û li ber wê wêneyên xwe kişandin. |
