Nefel

[ ÇARŞEM, 2024-12-04 ] [ BIKE MALPERA DESTPÊKÊ ] [ BÊXE NÊV BIJAREYAN ] [ KONTAKT ] [ INFO ] [ LÊGERÎN & ARŞÎV ]

DESTPÊK

	Nûçe

	Nivîsar

	Kulturmagazîn

	Hevpeyvîn

	Kolumnîst

	Ewrokurd

	E-Pirtûk

	Lîteratûr

	Ziman

	Muzîk

	Foto

	Lînk

E-POSTEYA TE

	Nav (Username)



	Şîfre (Password)





	»E-posteyeka nû bo xwe qeyd bike

REKLAM

KOLUMNÎST

Rîhreşik

STOCKHOLM, 17/1 2008 — Dikana Rîhreşikî li Kaniya Gûzê bû. Deriyê dikana wî textikî bû û bi boyaxa sor hejmara 3yê li ser hatibû nivîsîn. Rîhreşik (Navê wî ê rastî, Hecî Mihemed bû) li ser kursiyeke piçûçik, di pişt dezgehî de rûdinişt. Li ser dezgehê pêşiya wî jî çend qawanozên camînî hebûn ko yek jê şekirê nokan, yê dinê şekirê biîvan, yê dinê şekirê navzêrikan û yê dinê jî şekirê qulpikan tê de bûn. Li kêleke wan qawanozan jî sindoqeke sedirezem hebû.
Çawa be zaroktî ye, gava ko em di ber dikana wî re dibihurîn, qirçînî ji nava me dihat. Pereyên me tune bûn ko em hergav bikarin wan şekiran bikirin. Helbet şekirê biîvan yên herî xweş bûn, lê ji ber buhabûna wan, me nikarîbû ew bikiriyana. Sedirezem jî kirîna temenmezinan bû, ew ne karê me bû –îlhes jî mirovên yextiyar ew dikirî-. Her cara ko ribek yan jî pêcî quriş têketa destê me, me rast berê xwe dida dikana Rîhreşikî. Ew teva kumê xwe yê ko mîna rîha wî reş bû, di pişt wan qawanozan de rûniştî bû; yan delîxêratek di destê wî de bû dixwend yan jî cuzo û mewlûdeke qaba wê penbe; di ber xwe de dikir vinevin û xwe pê re dihejand. Ew di wê gavê de di hizûra Xwedayî de bû û mîna mimunekî ahlîxêr yê bêguneh, yan jî wek yekî ko dixwest gunehên xwe bide efûkirin samîmî xuya dibû. Gelek caran ew li ketina me ya hundirê dikanê jî hay nedibû. Em sê-çar kes bi hev re diketin dikanê. Heta ko ew li me hay dibû, me ji refikên nêzî deriyî çand piskuvîtên Şale yan jî hijîrên hişkkirî dixistin bêrîkên xwe. Ew tesediqa serên zarokên wî bûn…

Me ribek yan jî pêcî qurişên xwe dida destê wî û wî jî bi carûda xwe ya lekînî ji qawanozî libên şekirê nokan ko mîna hebên zîpika adar û nîsanê bûn, bera hêleke mêzînê didan. Dibû xurexura wan qudretan, çavên me li pekandina wan bûn. Gava ko mêzîn dihat teqla xwe, wî du sê libên din jî bera ser dida –ew jî comerdî û însafkariya wî bû ko belkî gunehên wî li ba Xwedayî kêmtir bikiraya-. Gava ko wî ew hereketa hanê dikir, li me dinêrî û dimizicî. Em jî pê re dikeniyan. Wexta ko ew dimizicî, hemû diranên wî di nav simbêl û rêya wî ya reşik re mîna hebên birinca Qerejdaxê diçûrisîn; puduyên wî penbe dikirin û wî fera mêzînê bi ser devê kovikekê de xwar dikir ko ew ji kitêb û rojnameyên kevin hatibû çêkirin.

Em çawa ji devê dikanê derdiketin, me şekirên ko di kovikê de bûn li hevdu par ve dikirin. Me herkê para xwe dikir bêrîka xwe û hebo hebo pê tahma devê xwe xweş dikir. Ew çi qasî zû dikqediyan, ya rebî…

Me got ko zaroktî ye, car hene ko nefsa xwarina şekiran dev li mirovî dike û qudreta mirovî têrê nake ko wan bikire; çi jî dike ew mîratmayên pereyan dike. Wê gavê yekî ji me apê Rîreşik bi behaneya kirîna tiştekî vardiqiland ko em li dawîka dikanê hebûya û me yên dinê jî ji wan qawenozên li ser tezgehî bêrîkên xwe dida ber wan cûreşekiran. Heta ko ew ji dawîka dikanê derdiket, ji xwe em di meheleya jorîn re derdiketin û demeke dirêj me nema rêya xwe bi ser dikana wî dixist...

Heqê xwe li me helal bike, apê Rîhreşik.

-----------------------------------

Nivîskar: ENWER KARAHAN enwerkarahan@hotmail.com
Weşandin: 2008-01-17
Xwendin: 6342