STOCKHOLM, 12/4 2007 — Ev nîzîkî neh-deh mehan çêbû ko min xatirê xwe ji xwendevanên Netkurdê xwestiye. Ji wê wextê heta bi niha, min li devereke dinê bi awayekî peryodîk nenivîsiye. Hûn bi rastî bixwazin, gava min dest bi hevoka pêşiyê ya vê nivîsê kir û min hesiband bê çi qas wext di ser xatirxwestina min a ji Netkurdê derbas bûye, ez lê haybûm ko demeke weha dirêj çê bûye.
Helbet ez nabêjim ko xwendevan li bende nivîsên min in û çavên wan li rêya min in, lê ez dizanim ko li dor 300-400 xwendevanên kurdî yên aktîf henin ko hin nivîs û nivîskaran taqîb dikin. Ez weha dihesibînim ko ji vê hejmarê pareke piçûk be jî dê kujek bighêje min jî. Hejmareke hindik be jî hin kes car caran ji min dipirsên bê ez çima li deverekê nanivîsim.
Piştî ko min û redaksiyona Netkurdê li ser belav(ne)kirina nivîseke min li hev nekir û pê ve, bivê-nevê demekê sarbûnek bi min re çêbû. Lê ji ber ko ez ne nivîskarekî profesyonel im ko bi pereyan binivîsim û çapemeniya kurdî jî ne xwedî wê qudretê ye ko bikare bi awayekî profesyonelî bi nivîskaran re bide û bistîne, qîmeta nivîsê û ya nivîskaran jî ji bal we jî eyan e.
Min zêdeyî salekê di Netkurdê de him karê redaksiyonê kir û him jî bi awayekî peryodîk nivîs nivîsîn. Ji bona min çend tiştên esasî hebûn ko ez li wir binivîsim. Yek jê piraniya kesên ko li wir kar dikirin û dinivîsîn, hevalên min bûn. Ez di nav wan de rehet bûm, mîna ko mirov li mala xwe be. Ya duduyan, Netkurdê ji malperên heyî cûdatir tiştek kir ko gava xwest dest bi karekî weha bike, bi gelek kesan re civîn û îstişare kir û ew li gelek kesan kir mal ko lêbixwedî derkevin. Ez jî yek ji wan kesan bûm. Sebebeke din hebû ko ji bona min gelekî girîn bû ko Netkurd xwerû bi kurdî bû. Û sebebeke din ya herî esasî hebû ko ez tu carî nikaribim jê tawîzê bidim, ew jî ”azadiya fikrê” bû.
Prensîpa li ser esasê ”azadiya fikrê” heta bi nivîsa min a ko ”DDKDyiyan got: Serxwebûn doza me ye” nehat sansurkirin, li pêşberî min tu asteng derneketin. Min ev yeka hanê di nivîsa xwe ya bi minasebeta yeksaliya Netkurdê de jî anîbû zimên. Hûn bi rastî bixwazin, heger di nivîsa min de polemîk hebûya yan jî ew bibûya sebeba ko sergêjiyekê çêbike, min dê ew nekiraya problem û nivîs bi şûn de bikişandaya, lê ji ber wê keyfiyeta redaksiyonê ez razî nebûm ko ew nivîsa hanê di quncika min de belav nebe û ez jî wê yekê qebûl bikim.
Paşê, min ew nivîsa xwe di Kurdînfoyê de belav kir –teva ko ew malpereke piraniya nivîsên wê bi tirkî ne jî, ji ber ko ew jî hevalên nêzî min bûn, min di wir de belav kir-, lê bi minasebetekê berpirsiyarê wê malperê jî da rûyê min ko xwedêgiravî kesî nivîsa min belav nedikir, loma min ji wan re şandiye û wan jî ji bona xatirî ew nivîs belav kiriye.
Mimkun e hin kes wê nivîsê meraq bikin ko bû sebebê van gotinan, ez lînka wê li vir dinivîsim:
» DDKDyiyan got: Serxwebûn doza me ye
Bêyî ko ez dirêj bikim; îroj jî li Nefelê dest bi nivîsîna peryodîk dikim. Ji xwe min berê jî çend nivîsên xwe li vira belav kiribûn. Çawa ko min zêdeyî salekê, her hefte –bê ayde û bê fayde- di Netkurdê de nivîsî, ez ê di Nefelê de jî car carana binivîsim.
Hin ji wan sebebên ko min di Netkurdê de dinivîsî di Nefelê de jî henin, ji bona ko nivîs dirêj nebe, berî her tiştî, hin dostên min ên ezîz hene ko di Nefelê de dinivîsin û Nefel di kurdiya xwe de xwedî îstikrar e; ji xwe Nefel ji destpêka xwe de bi kurdî ye, heger ne ji wê ”ko”ya wê jî bûya…
Heta ko Nefel midaxeleyî nivîsên min neke û ji fikrên min re rêzê nîşan bide, ez ê fikrên xwe car caran bi we re par ve bikim. Em tu pereyan ji bona nivîsên xwe ji kesî nastînin, qelema me li ser milê me ye, li kû dibe bila bibe, lê bila bi kurdî-kurmancî be.
Bi hêviya ko qedrê kurmancî û ”fikra azad” bête zanîn, ez ê car caran fikrên xwe di hizûra we de ”werbêj” bikim. |
