STENBOL, 30/9 2011 — Rêxistina bi navê PKK-ê herçend di dinyayê de bi awayekî giştî wekî rêxistineka ”terorîst” bê zanîn jî, lê ji Pekînê heya Londrayê bigihî Washington û Qahîreyê hemî dezgehên medyaya sereke ya dinyayê esil di xeleka doza neteweyî ya kurdan de wê xelet bi nav dikin.
Medyaya dinyayê hertim PKK-ê an wekî rêxistineka neteweyî (The Kurdish nationalist movement) an jî wekî rêxistineka cidaker (Kurdish separatist movement) bi nav dike. Ev herdu “pênase” jî ji bo PKK-ê xelet in, rastiya PKK-ê vedişêrin, di heman demê de perdeyeka reş dixin ser rastiya daxwaz û pêgirên rewa yên miletê kurd jî.
Her çend bi mebesta jinavêrakirina rêxistinên dî yên kurdan PKK-ê di destpêkê de “jenerîkek” vala ya “serxwbûnê” bi kar anî jî, lê ti caran ne PKK û ne jî lîderê wê Abdullah Ocalanî, wan serxwebûna Kurdistanê nexwestine û ji bo xwe nekirin armanc jî.
Abdullah Ocalan hêj di salên 90-ê de dema ko di Beqaayê bû, ji dostên xwe yên ko niha bertawanên doza Ergenekonê ne; Dogu Perinçek û Yalçin Kuçuk re digot: “Qet ti evîneka kurdan û kurdayetiyê li nik min nîne.”
Wekî min berê jî nivîsî heya niha 1) Kesê li ti cihên PKK-ê nedîtiye ko wê alaya Kurdistanê hildabe. 2) Her kesê nedîtiye ko PKK-ê li ti seremoniyên xwe de dengê sirûda neteweyî ya “Ey Reqîp” bilind kiribe. 3) Heya niha rêberek tenê yê PKK-ê nizane yek hevok tenê ya kurdî bi serastî binivîse; zimanê PKK-ê yê “fermî” tirkî ye.
PKK-ê heya niha ji hemî mieseseyên dewletê zêdetir dijminatiya weşana bi kurdî ya TRT-6ê kiriye. Dibe ko hinek wesa bifikirin ko ji ber ko TRT-6 mieseseya dewletê ye, lewma PKK li dijî wê radiweste. Nexê, ji ber ko TRT-6 kurdî ye.
Di salên dawiyê yên 90-ê de mamosteyekê kurdperwer di komîteya PKK-ê ya Ewropayê de bû. Her kes dizane welatên Ewropayê nemaze Almanya piştgiriya mafê perwerdehiyê yê zimanê zikmakî yê grubên penaber dike. Mamostayê me yê welatparêz jî di ferqa vê rewşê de ye û ew dixwaze mamosteyên kurd organize bike û bo kurdên penaber derfeteka perwerdehiya zimanê zikmakî pêk bîne. Ta radeyekê vê projeya xwe pêk jî tîne. Mamostayên kurd bi awayekî fermî miaşekê baş jî distînin. Lê ev proje bi fermana Abdullah Ocalan tê têkbirin. Ocalan bi riya telefonê hezar heqaretan li xwediyên vê projeyê dike û dibêje “divê ev serserî di leztirîn wext de vê projeyê rawestînin…” û proje tê rawestandin.
Şahidê vê bûyerê pir in, ew bi xwe dê rojekê van hemiya binivîsin.
Niqteyeka dî ya wekî hîmekê neteweyî başûrê Kurdistanê ye. Ji bo hemî kurdan rewşa başûrê Kurdistanê wekî deskeftineka stratejîk e. Digel ko hemî medyaya dinyaê bi çavekî “sempatîk” li rewşa başûrê Kurdistanê dinêre, berê xwe bidin ajans û dezgehên PKK-ê yên propagadeyê hemî bi çavekê biçûkxistinê û reşkirinê li rewşa başûrê Kurdistanê dinêrin. Di vî warî de jî her wekî ko medyaya nasyonalîst ya tirk rola xwe ya xerab ya berê dewrî medyaya PKK-ê kiribe.
Baş e ala tune, ziman tune, xak tune, sirûda neteweyî tune. Lê PKK çawa separatîst û nasyonalîst e? Xebatên PKK-ê yên bi zimanê kurdî yek tenê jî ji qalibekê şeklî derneketine. Ger di vî warî de li wê derdorê xebatnin heja çêbûyî bin jî, wekî karekê ferdî hatine kirin.
Her Abdullah Ocalan û hemî berpirsên PKK-BDP-ê jî deh sondan dixwin û dibêjin, “me dewlet navê, xebata me bo xizmeta parastina yekpareyiya xaka Tirkiyeyê ye”.
Ne tenê medyaya dinyayê, lîberal û demokratên tirk jî PKK- BDP-ê wekî rêxistineka nasyonalîst ya kurdan bi nav dikin. Serweriya tirkan û faşîstên tirkan jî PKK-ê wekî rêxistineka cidakar bi nav dikin. Bextereşiyeka mezin e ko mirov hebûn, bûyer û kiryaran xelet bi nav bike. Vê bextereşiyê dinya hemî bi hev re li kurdan dike. Ji derveyî îstismarê, rêxistineka ko ti peywendiyên wê digel nasyonalîstî û separatîstiyê nîne wekî nasyonalîst û separatîst bi nav dikin. Çi bi wateyeka pozîtîf an bi mebesteka nagatîf be yên ko di heqê PKK-ê de van argumanan bi kar tînin, neheqiyeke mezin li doza rewa ya miletekî dikin.
Bo nimûne derhinêrekê populer yê tirk Mustafa Altinoklar wekî nasyonalîstekê Tirkiyeyê têt nas kirin, di bernameyeka televîzyonê de berî sê rojan got: “Ez kurd bûma min dê ji bo serxwebûnê tekoşîneka siyasî ya gelek cidî bidaya”.
Baş e heya niha gotineka weha sade hinekan ji birêvebirên PKK–KCK-DTK-BDP-ê qet bihîstiye. Her ez îdia dikim ko birêvebirek an jî parlamenterek tenê yê van rêxitinan yekê jî nizane hevokeka tenê jî bi kurdî bi serarst binivîse. Veca çawa çê dibe û li gorî çi pîvanan rêxistinên navborî separatîst an jî nasyonalîst in? Hon ji kîjan aliyî ve lê dinêrin binêrin, “nasyonalîstî” û “separatîstiya” PKK-ê û alîgirên wê dereweka mezin û îdiayeka bêbingeh e.
Ji aliyê uslup û metotê ve jî PKK-BDP, ji hemî normên miletê kurd bi dûr in. Kurd gotina xwe dibêjin û li pişt radiwestin. Piştî hilbijartinên 12-ê hezîranê bi çi armanceka neteweyî BDP-ê îtiraz kir ko biçe parlamentoyê? Baş e îro çi hat guhortin ko biryara vegera parlamentoyê girt? Hîç! Ji bilî ko ji wê rojê heya niha tefandina dehan mal û kuştina bi dehan mirovên bêguneh yên kurd! Kuştina jin, zarok û bebekên hêj di zikê diya xwe de, çi rûmeteke neteweyî ji bo kîj neteweyê çê dike, ji derveyî rûreşîyê. Bila xelet neyê fêm kirin ger bi vegera BDP-ê ya parlamentoyê, jiyana kesekê tenê jî ji kuştinê xelas bibe her baş e. Lê BDP-ya ko guh û çavê xwe ji hemî derfetên siyasetê rê girtiye û di destê wê de tenê molotof-kokteyl hene nikare ti siyaseteka cidî bimeşîne.
Helbet ji bo miletekê ko di hemî demên modern de bindest mayî, bûyî qurbana siyaseta durû ya sîstema navneteweyî û pêlên wehşeta tepeserkirinê yêk li ser ya dî jiyayî qet ne pêwîst e ko kes aqilî bideyê û jê re bêje azadî û serxwebûn mafê te ye, wekî çawa daxwaziya her dîlekê azadî ye, jixwe bi awayekî xwezayî hemî xewn û xeyala miletekê bindest jî azadî û serxwebûn e.
Lê heqîqetek heye ko her kes vê heqîqetê ji ber çavan wenda dike. Projeya ko ev nêzîkî 30 salan e bi navê PKK-ê û dûvelangên wê, bi kuştina 10 hezaran kurdên ciwan, jin, zarok û wêrankirina cografyay Kurdistanê tê bi rê ve birin yêkser bûye projeyeka reşkirin û berevajîkirina mafên xwezayî yên azadî û serxwebûna kurd û Kurdistanê. |
