STOCKHOLM, 17/7 2005 — Di van rojên dawîyê de li ser kuştîna Hîkmet Fîdan gelek tişt hatin gotin. Hê jî ev minaqeşe berdewam e. Ez bi xwe Hîkmet Fîdan nas nakim. Lê min gelek caran navê wî bi minasebetên cuda yên sîyasî de bihîstî bû!
Di van minaqeşeyan de tişteke gelek balkêş ew e ko yên bi nav û nasnameya xwe ve beşdarê minaqeşeyê dibin, bi gelek alîyan ve hem mêjîyê xwe hem jî dil û hestên xwe bi kar tînin.
Yên ko bi ”heftê navan” û bi ”heftê nasnameyan” di van minaqeşeyan de ”beşdarî” dikin, bi gelek xisusîyetên xwe ve bi tenê tiştên ”dilê xwe” tînin ziman.
Li vê derê problemeke mezin heye û divê jîyana sîyasî û ronakbîrî ya kurdan li bakurê Kurdistanê vê yekê bikaribe ji hev derxe û bibişkivîne. Ev yek ji alîyê gelek prensîbên bingehîn yên civakî, mirovî û demokratîk ve pêwîst e.
Sedemên min ji bo vê pêwîstîyê bi kurtî ev in:
1. Ronakbîr ew in ko bi nav û nasnameyên xwe ve dikarin li pêşberê civata xwe bîr û hizrên xwe, bawerî û helwêstên xwe bê tirs û bê taswasên ji ber sedemên cuda bikaribin biqîrin û bigihînin civata xwe.
2. Ronakbîr ew in ko ne bi tenê dema serê şûjinekî bi wan re here biqîrin lê herweha dema derê derzîyekî li mixalifên wan yên fikrî, civakî û hwd. re jî here, bikaribin bi qasê ko dema şûjin bi wan re be biqîrin û hewil bidin ko dengê xwe bidin bihîstin.
3. Ronakbîr ew in ko xwedîyê hêjahîyan û helwestan in. Di hêjahî û helwestên xwe de ne bi tenê rewş û peywendîyên xwe yê taybetî difikirin lê herweha dikarin bi dîtin û helwestên xwe yên li ser bingehên hêjahîyên xwe rêberîyê ji civata xwe re bikin.
4. Ronakbîr ew in ko bi hêjahî û helwestên xwe ve wijdan û îradeya nedîyarkirî (bêdeng) ya civatekê bikaribin bi cesaret û bi îrade dîyar bikin û temsîl bikin.
5. Ronakbîr ew in ko mane (wate) bidin gotinan (peyv/teriman) da ko civateke hişyar, zana ya ko bi rêya peyvan ji hev fahm dikin û helwest digrin bê avakirin.
6. Ronakbîr ew in ko ji sewîya hizirkirin/fikirandin ya civata xwe bilindtir û firehtir dikarin bifikirin û xwedîyê helwestê bin ko bikaribin civata xwe ”ronî” bikin.
Bêguman gelek xisûsîyetên ronakbîr û ronakbîrî dikarin bên jimartin û teswîrkirin. Ez bi xwe van xisûsîyetên li jor nivîsandî yên bingehîn dizanim û xwe bi tenê bi wan xisûsîyetan ve bi sînor dikim û dixwazim di vê çarçoweyê de li ser minaqeşeya bi minasebeta kuştina Hîkmet Fîdan bi çend xalan rêz bikim.
Ji ber ko bi kuştina Hikmet Fîdanî ya bi awayekî nemirovane ya naskirî, di civata kurd de du helwestên eşkere yên ji hev cuda careke din zelal bûn. Û herweha di van minaqeşe û nirxandinan de hin pîvanên ko di civata me de bi navê ”ronakbîrî” yan ”tehemulkirinê” yan jî ”bêterefîyê” û hwd. tên nivîsandin, parastin û îddîakirin.
a) Pirsa ko Kanî Yilmaz û Huseyîn Kaytan û kesên din ko mîna wan difikirîn û difikirin, îro bi minasebeta kuştina Hîkmet Fîdan ji xwe dikin, min bi xwe û bi hezaran hevalên min berî 30 salan ji xwe kiriye, bersîv daye û li gora wê jî helwêst wergirtiye. Ev helwêst ew bûye ko kuştina welatparêzan ji alîyê PKKyê ve bi awayekî sîstematîk ji salên dawîya 70-yan heta kuştina Hîkmet Fîdan, hatîye şermezarkirin û mehkumkirin.. Bêguman e ko ez helwêsta wan ya îro bi qedir dizanim û hêvîdar im ko ew bikaribin li ser vê hêjahî û helwêsta xwe bimeşin. Lê, divê ji vê rastîyê her kes bikaribe para xwe derxe. Ji ber ko ne xebata sîyasî ne jî azadî û rizgarîya gelê kurd bi jîyana mirovekî yan jî bi tecrubeyekî ko mirov bi xwe jîyaye, pêk nayê! Jîyan hem dirêj e hem piralî ye hem jî gelek kûr e. Jîyana civateke bindest ko bi kêmanî ev 150 sal in ji bo mafên xwe li ser pîyan e û têkoşîna xwe berdewam dike, ji jîyana mirovekî têkoşer hîn dirêjtir, piralîtir û kûrtir e! Ronakbîr û sîyasetvanên civata kurd mecbûr in vê rastîyê bibînin û qebûl bikin. Hîkmet Fîdan ne yekem kes e ko ji alîyê PKKyê ve ji bo ”armancên pîroz” û bi navê ”rizgarîya kurdan” hatîye kuştin. Xwîn û jîyana Enwer Ata û Semîr (Çetîn Gûngor), ji ya Mustafa Tanguner û ji ya Mustafa Çamlibel, ji ya Zabît Kaplan û Mehmet Şener û bi sedan û hezaran welatparêzan (belê bi hezaran dibêjim!) ji ya Hîkmet Fîdan hêjatir û rûmettir nebe jî ji wê kêmtir nebû! Jixwe dema mirov bi van peyivan bifikire, jîyana mirovekî ji ya yekî din hêjatir û qîmettir bibîne, destûra kuştina xwe bi xwe jî dide. Jîyana ronakbîrî û sîyasî ya Kurdistana Bakur divê xwe ji vê îlîzyonê xelas bike! Kesên ko xwe ji vê îlîzyonê xelas nekin nikarin bi nav û sifetê ”ronakbîriyê” bê binavkirin.
b) Ronakbîrî xwedîyê îradebûyînê ye. Di qetilkirina sîstematîk ya welatparêzan de mekanîzmayeke fikrî û rêxistinî ya PKKyê û berdewamên wê heye. Eger mirovek nikaribe vê mekanîzmayê ko bingeha van kuştinan e, nikare xwe bi sifetên ronakbîr û welatparêz bi nav bike. PKK û berdewamên wê ji yek cîhekî destûr digrin û li gora wan ”jiholêrakirina astengên li pêş tevgera azadîyê pêwîstîyeke bingehîn e”. Ango kuştina kesên ko ji alîyê fikir û helwest ji PKK cuda ne di cîhê xwe de ye. Yên ji xwe re dibijên ronakbîr divê vê felsefeyê û tarîxa vê felsefeyê bi tevahî teşhîr bikin û li hemberî wê helwêstê bigrin. Nabe ko bi navê welatparêzîyê rojekî mirov bi vê felsefeyê re mil bi mil be û roja din jî gazindan bike û van kuştinan wekî bûyerên îstîsna bi nav bike. Yên nizanin bila herin biryarên Kongreyên çaran ya PKKyê (1990) û kongreya pêncan (1995) bixwînin da bizanibin çend xortên kurd bi çi sedeman hatine kuştin û dûv re jî xwedêgiravî ”îtîbara wan hatine îadekirin”. Felsefeya PKK-ê felsefeya faşîstan û faşîzmê ye û berîya bi dehan salan welatparêz û demokratên kurd ev rastî anîne ziman û gelek kesan jî guhên xwe û çavên xwe ji van rastîyan re girtine. Loma jî xwedîyê helwestên wisa ne xwedîyê îradeya xwe ne jî.
c) Ronakbîrî azadî ye. Yên ko li azadîya xwe nikarin bi xwedî bin nikarin ji bo azadîya neteweyekî jî ti fonksîyonekî bilîzin. Yên ko bi dehan salan xwe li hemberî qetil û kuştinên PKKyê kerr û kor kirine yan jî hîn wisa tevdigerin, di eslê xwe de xwe kirine dîlê (esîrê) zordarîyekî. Ji ber tirsê be yan jî ji ber çi sedemekî dibe bila bibe ev bêdengî û bê helwêstî tê maneya ko ew kes ne azad in. Loma jî kesên wisa berî ko ji bo maf û azadîyên gelê kurd xwe nîşan didin, divê xwe azad bikin û azadîya xwe ya li hember zordarîya PKKê bigrin destên xwe.
Ez gotinên xwe yên di şexsê kuştina Hîkmet Fîdanî de bi gotinên birêz Saîd Aydogmuş ko li www.kurdinfo.com de bi tirkî bi van gotinên li jêr nivîsandî ye, xelas dikim. Hêvîdar im ko civata Bakurê Kurdistanê û tevgera neteweyî û demokratîk ya welatê me rojekî zûtir bikaribe perspektîfek û helwesteke wisa di jîyana me ya civakî de serdest bike.
”Tevgera Neteweyî ya Kurdan divê PKKyê û hemû dezgehên girêdayî wê yan jî berdewamên wê ne mîna dezgehên ko ji Komara Tirkîyeyê re xizmetê dikin, qebûl bike, ne bi tenê bi wan re hemû peywendîyên xwe qût bike lê herweha ji bo ko ew bên tecrît kirin di qada neteweyî û navneteweyî de çi ji dest bê teqsîr neke, dîyar bike ko PKK û berdewamên wê ne bi tenê terorîst in lê terorîstên wisa ne ko di destê Komara Tirkîyeyê de mîna maşik tên bikaranîn.” |
