STENBOL, 3/12 2006 —Ji çi ye nizanim, mirov hinek sibehan ne bi dilê xwe lê bi awayekê giran û tamtehl ji xewê şiyar dibe, duhî sibehê ez jî wesa ji xewê şiyar bûm; hertim formê xewa mirov wekî ‘anatomiya’ ruhê mirov, cih û bajarê mirov lê dijî ye. Min ji balkonê li derve nêrî, kolanek berteng bajarek dêran û girane, asîmanê wî ji tevliheviya mij, dûman û ewran dagirtî, giran, neşirîn… biçûk û mezin çiqas gelek tişt di şûnde dimînin…
Telefona mobîl lêda, li ser ekranê telefonê navê “Reîs” xuya bû gelekê keyfa min hatê, ji ser heta pê dilgermî û aramiyekê ez girtim, ji ber ko ev e mehek bû hayê min ji wî tine bû, pir bi keyf min pêl li bişkoja ‘Ok’ kir û bêyî ko ez guh bidim ka bi rastî yê telefon dike Reîs bi xwe ye an no, min dest bi xêrhatina wî kir û min got “Reîsê min, ka tu li kû yî, min bêriya te kiriye”. Ez li hêviyê bûm ko wî dengê wî yê têr û tejî bibihîsim… Mixabin vê dilşahiya min bi karê çend saniyeyekê dewam kir…
Baran - Keko ez im, Baran, ev telefona birayê min Çiya ye… (Di cih de ez ser hişê xwe ve hatim ko ev telefon ya Çiya bû, lê min ew jî li ser navê Reîs qeyd kiribû, lewra Reîs jî carinan ew nimare bi kar tanî.)
Baran - Keko xebera nexweş, nexweş e, vê duşema borî [27/11/06] bavê min ji nav me bar kir û me ew bir li gundê wî ko cihê wî jê hez dikir veşart, bila serê we dost û hevalên wî sax be…
Çavên min li tawanê bû, qirçînî û çiringînî ji derinan hat, tawan li ber çavên min xar bû, min wesa hîs kir ko erdhej çêbû; min çend dixewst ko ev kabûseka xewên giran û reş be ez di tê de, nebû ez şiyar li ser piyan bûm; rastî çend tehl e, jiyan çend bêwext û henekek neşirîn e.
Hemî xet, sifet û dîmenên wî li ber çavên min kom bûn.
Belê, mêr hene wekî mêran, wekî camêran, gotîna xwe tejî û ji dil dibêjin; wekî mêran ji nava dilê xwe dikenin, wekî camêran radibin rûdinin; bi rabûn û rûniştina xwe esaletiya zelamî û camêriyê li ber çavên mirovî rast dikin; merdemêr û xweşmirov in ew. Kê gotiye mêrên qenç nînin, mêr hene wekî mêran in, mirov bi wê zelamiya wan serfiraz rûspî dibe; ew rûspîtiya zelamiyê nin; ew bi hemî hebûna xwe wekî, gotina mêrên berê ne; herwekî ko dibêjin “Ev, gotina Mûsa ye”, “Ev, gotina medîa ye”, “Ev, gotina mêrê berê ye”. Bi gotineka kurt “Reîs” mêrêk wiha bû.
Belê mêrên qenc hene wekî mêran in, lê mixabin neslê wan kêm dibin. Her yek ji wan diçe xemginiyeka mezin li dûv xwe dihêle, mirovên ko bêriya camêran dikin, hertim li wan digerin.“Reîs Muslum Yildirim” mêrek jî wan mêrên berê bû, mixabin wî jî koça xwe ya dawiyê kir. Çûyîneka bêwext; ew 1951-ê hatibû dinê ji eşîra omeriyan ji binemaleka xwedanbinyat bû.Wî ji ber, tarîxa 550 salan ya eşîreta xwe dizanî. Ew “Serokê Serhildanan bû”.
Çi bêjim her tişt gotinê carinan gotin jî betal dibe; min bo kovara Serbestiyê (Hjm: 20, adar-nîsan 2005) bi zimanê tirkî hevpeyvinek dirêj digel wî kiribû û li wir hinekê behsa kurtejiyana wî kiribû; ez dixwazim li vir jî çend gotinan di heqê jiyana wî ya siyasî de bêjim:
Muslum Yildirim 1989-ê wekî serokê belediyeya Nisêbînê hat hilbijartin; wî wan salên ji barût û agirî (1990-1993) serokatiya belediyeya Nisêbînê kir. Bi gotina wî bi xwe, ew bi kûrî û dûrî ji binyata xwe ji nava tekoşîna kurdayetiyê dihat. Di dema xortaniya xwe de ew algirek yê Partiya Demokrata Kurdistanê bû. Bi kodetaya leşkerî ya 12 îlona 1980-yê re ew ji wezîfeya mamostatiyê avêtin. Wî bi wan hestên xwe yên neteweyî di dema serokatiya xwe ya belediyeya Nisêbînê de jî, ji dil û can arîkariya şervanên kurd dikir. 1990-ê dema guriya agirî li bedana şervanên kurd li Bagokê pê ket, wî xwe ji vî agirî neda paş, xwedanî li termên 19 gerîlayên kurd yên ko li çiyayê Bagokê şehîd bûyîn kir û ew anîn li Nisêbînê veşartin; bi vê bûyerê re Nisêbîn bû girek yê ji agirî û barûtê. Muslum Yildirim bi mêrxwasî di meydana agir û barûtê de rawestiya, her wekî ne serokbelediyeyekê ji rêzê, belê wekî serokê serhildanan helwest girt û ev helwesta xwe bi riya ajansên dinê re jî beyan kir.
Vê helwesta wî desthiladariya tirkan jî êxist hewldaneka bi lez û bez û ew 1993-yê bi biryara Komîteya Ewlekariya Millî (MGK) ji ji serokatiya belediyeyê hat bi dûr xistin. Ji aliyê dî dema Abdullah Ocalan radestî tirkan bû, di îfadeya xwe de digot, “Ji herkesê pêtir Muslum Yildirim arikariya me dikir”.
Kolumnîstê navdarê tirkperest Taha Akyol jî, ji helwesta kurdayetiya Muslum Yidirim gelek nerihet dibû û li himberî wî wiha dinivîsî: “Serokê Belediyeya Nisêbînê yê Kevin Muslum Yidirim, midetekê di HADEP-ê de xebitî. Niho agirî li Ocalanî, li PKK-yê û Leyla Zanayê dibarîne; ne ji bo sedema terorê, lê ji ber dihesibine ko wan ‘Xiyanet li doza kurdayetiyê kiriye’” (22 îlon 2005, Milliyet)
Bi kurtasî wî gelek xwîn û ked dabû şerê rizgariya neteweyî, ev du sal bûn bi hêviyeka nû digel rêzdar Şerefattîn Elçî di hewldanên dameziradina partiyeka nû de bû. Enerjî û heyecana wî wekî ya xortekê hejdehsalî bû; ji “sekte-i kalb” çû… Ew mêrek qenc yê miletê kurd bû..
Di serî de, serê Baran û Çiya - du xortên hêja û têgihîştî ne - û hemî ferdên malbata wî û dost hevalên wî û miletê kurd sax be.
Ez dê hertim bêriya wî bikim, guhê min dê hertim lê be ko ew bêje “Vaye ez hatim aliyê dî yê pirê û hêj min lingê xwe neavêtiye ser axa Stenbol û li te digerim”… Mirin li himberî mêrên qenc tiştek pûç e! Lewra pêşiyê kurdan ne bi valeyî gotine “mêr dimirin nav dimîne”… Heyfa zelamên zelam! Jiyan çend bêwext e, ya di şûn de dimîne girek yê xeman e!
-----
» Vê hevpeyvîna bi tirkî ko sala 2005-ê bi Muslum Yildirimî re hatiye kirin bixwîne. |
