SWÊD, 7/4 2006 — Ka em gotin û kirinên dijminê xwe bînin bîra xwe. Ew ne ko ji me zanatir derket lê Mistefa Kemalê Atatirk îmkanên desthilatdariya dewletbûyînê bi kar anî û dewleta tirk li ser beşeke Kurdistanê damezrand. Vê dewletê projeyek da pêşiya xwe ko neteweyekî ava bike. Li gor vê yekê diviya kurd bibûna tirk. Çawa?
Beriya her tiştî bi zorê. Vê dewletê artêşa xwe şande Kurdistanê. Gelekî mimkin e ko ”serhildan” provake kirin da ko desthilatdariya xwe kûrtir û berfirehtir bike.
Şertên cîhanê dosta wan bû û her ko diçû hebûna wan li Kurdistanê şaxê xwe berda nav xak û civata kurdan.
Tevlê gelek tiştên dî, ko nuha ne hewce ye mirov behsê bike, dewleta tirk zarokên kurdan ”perwerde” kir. Ji wan re got ko ew, zimanê wan, dê û bavên wan tev bê rûmet in. Dewletê got ko rûmetî di tirkayetiyê de ye: di zimanê tirkî de û di hiskirina ala û taybetiyên tirkayetiyê de ye.
Zarok zarok in. Bawer kirin. Bûn dijminê dê û bavên xwe; bûn dijminê ziman û taybetiyên xwe: bûn dijminê xwe. Dibistanên dewleta tirk fitne û dubendiyê kir nav malbatên kurdan.
Belê. Mêjiyê zarokê kurd bi virrên dewleta tirk bawer kir lê dilê wî tiştek dî digot. Vê dubendiya mêjî û dil nexweşî di bedena wê zarokê de peyda kir. Û ev nexweşî di civata kurd de belav bû.
Dewleta tirk nesekinî. Bi armanca derbeya mirinê çû ser wan û ew ji taqetê xist. Kurd êdî westiyan û teslîm bûn.
Dewletê çi kir? Wê, rihê kurdayetiyê kuşt. Wê, mirovê kurd biçûk xist. Wê wisa kir ko mirovê kurd ji bêçaretiya xwe şerm kir, ji xwe şerm kir. Hem kurdîtiya wî sebebê şermezariyê bû, ko tirkan wisa jê re digot, hem jî ”bêçaretiya” mirovê kurd dilê wî şikand û êdî wî ji xwe nefret kir. Baweriya xwe ji xwe şikand û bû pelek û ket ber bayên xêrnexwazan ko ji taxên tirkan dihat ser Kurdistanê. Kurdî ji xwe re got ko ew layiqê bindestiyê ye. Jiyana xwe ya bindest normal dît. Dinyaya wî bû ew û êdî ji tu dinyayeke dî haydar nebû.
Kurd ji hafizeya xwe bû. Ew bû êsîrê jibîrkirinê.
Tirk ji mirinê hez dikin. Ew bi mirinê dijîn. Û her kirina wan ji bo kuştina kurdayetiyê bû. Ziman, dîrok, stran, çîrok, xweşî, nexweşî… li ser navê kurdayetiyê, baş an xirab, çi hebe êrîş birin ser. Wisa li serê kurdan anîn ko êdî mirovê kurd mirin xwest. Wisa bû ko kurd êdî bi dilê xwe, bi daxwaza xwe, bi îradeya xwe li tirkayetiyê geriya. Mirin ji bo wî bû jîyan. Ew bû tirk.
PKKê rabû çi kir? Şûna ko rûmeta ko ji destê mirovê kurd hatiye stendin teslîmê wî bike, PKKê mirovê kurd hin bêtir kir bin erdê. Ocalan ji jina kurd re got “ketî”, ji mêrê kurd re got “ker”. Xwe jî bilind kir hetanî ezmana, bû pêxember, bû mirovek pîroz, bû ewliya. Ocalan bû efendî li ser serê kurdan û şûna efendiyên tirk girt.
Û doza me ya bi heq kir “terorîzm”.
Ango, PKKê kirinên dewleta tirk berdewam kir. Tiştek nû ji kurdan re neanî. Eger tiştek nû anîbe, ew jî ew e ko kurdan bi destê xwe xwe kuştin.
PKK nîşana întixara (xwekujîya) kurdan e.
Êêêê?, dipirse kurdê dilsoz, hêjayê dilan, bêdengê hebûna bi sebir... Êêêê? Divê em ji vir pê ve çi bikin?
Ji vir pê ve her tiştê ko em bikin divê rûmeta me, ya ko dewleta tirk kir bin lingan, bilind bike. Ji vir pê de divê em dinyaya xwe berfirehtir bikin û bibînin ko li pişt wan palên ko wehşeta dewleta tirk li ber çavên me bilind kirine, jîyanek dî heye.
PKK û Ocalan ji civata me derketine û encama kirinên dewleta tirk in, nîşana nexweşiyê ne ko di civata me de peyda bûye. Çareya vê nexweşîyê bilindkirina kurdayetîyê ye.
Kurdayetî hêvî ye.
Hêvî zanyarî ye.
Zanyarî serkeftin e.
Serkeftin azadîya xaka Kurdistanê ye.
Kurdê piştrast dinyayê dibîne. Dinya têkçûyina Seddam û rizgariya başûrê Kurdistanê ye. Û pê bawer bin, kurdên delal, dinya îro Yekitiya Ewropayê ye (Yezdanê mezin gotin û kirinên wan bike yek).
Kurdê çavvekirî ew e ko îmkanên ko jîyan pêşkêş dike bi kar tîne. Belê, ji bo xwe, lê ew yek ne egoîzm e. Berya her tiştî dinya deyndarê me ye û em layiqê tiştên herî baş in, wekî her kesî. Lê xeynê wî, kurdê azad bi rûmet e, hêjahîya mirovatiyê ye.
Dinya lêgerê rûmetiyê ye. Ev yek exlaqê dinyayê ye. Ev yek qanûna jîyanê ye.
Ev yek îradeya şervanên azadiyê ye jî. |
