SWÊD, 2/3 2006 — Tirk bila bi fîlmên wekî ”Newala Guran – Iraqê” xwe bixapînin û xwedêgiravî dilê xwe xweş bikin, lê di eynî demê de jî rastîyekî tînin û datînin ber me kurdan: dinyaya tirkan, wekî dewlet, ”dîrok” û civata wan, dinyayeke sexte û naylon e. Tirk tune ne. Ew cin in. Û em îro bi cinan re mijûl in. Û xwelî li serê me ko ev 85 sal e me ev nedît.
Me nedît ko tirk ji bo xwe rûpelekî nû li ser xaka me vedikin û dixwazin ko dinyaya xwe li ser rih û canê me ava bikin. Tirk neyar in.
Me jî dilê xwe bi xwe şewitand û bê şerm û fedî got ko em bê mal û war in. ”Ax li min, wax li min”. Dû re? Dû re em bi hestîyê ko tirk davêjin ber me qayîl in; dibêjin ”aştî û bratî”; dibêjin ”Tirkîye welatê me ye” û dibêjin kerrafî!... Em çi dikin? Em îcaze û firsetê didin tirkan ko me têkin şûna kûçikan. Bi gotineke hin rasttir, em bi xwe xwe dikin şûna kûçikan û ji bîr dikin ko em in şêrên xaka xwe û ew in cinên ji dûr hatî. Ew li benda me ne ko em derbeya mirinê li ser dilê wan bixin û hem wan ji serê xwe dûr bixin û hem jî wan bi xwe ji ”qedera” wan a tarî xelas bikin.
Xwendevanê delal, zanibe ko yên bê mal û war tirk bi xwe ne. Ew in ko ji herderî hatine avêtin. Tu kesî ji wan hiz nekiriye. Wan hertim xelq acis kirine û tu kesî nexwestîye bi wan re bide û bistîne. Tu kesî bawerîya xwe bi wan neanîye ko wan di nav xwe de an li kêleka xwe bihewîne. Ji ber şexsîyeta wan a durû, di vê dinya alemê de cî ji tirkan re tunebûye. Ji ber vê ye ko tirkan îro bi herdu destan bi Kurdistanê girtine û bernadin. Û em nabînin ko dema em bi ser xwe de hatin, tirk ewê bi koxikekî hewşa mala me jî qayîl bin; tirk di eslê xwe de hewqas bêçare ne. Lê ew divê vê bêçaretîya xwe veşêrin da ko bijîn.
Fîlma ”Newala Guran - Iraq” ji vî hewcedarîyê derketîye ko tirk dixwazin ew ”realîteyên” ko wan di serê xwe de ava kirine, ko roj bi roj diçirize, zindî bihêlin. Ango, li gor wan çiqas virrên xwe dubare bikin, ew virr ewê hewqasê bibin rast. Ew fîlm virr e, propaganda ye û ajîtasyon e. Lê herwisa karîkatora sîyaseta dewleta tirk e jî.
”Dijmin” Amerika û yên ”mexdûr” tirk(men) in. Kurd biçûk, cahil û hov in. Qehremanên wan bi plakaya Stenbolê (34 – ev dikaribû 21 jî bûya, lê wê ferq nekira: herdu jî ”mîsakî mîllî” ne) tên heta Kurdistana azad da ko heyfa xwe ji amerîkîyên ko tûrik kiribûn serê leşkerên tirkan bistînin. Ew xweşik in, bi xwe bawer in û zana ne. Hewqasê bi cesaret û zana ne ko dikarin bi kêrekê zora keleşkofên pêşmergan bibin; mekanîzmek bombeyan di bînaya otêleke mezin de bi cî bikin û bê tirs herkesî tehdît bikin; tûrikekî bavêjin ser rûyê generalê amerîkî û dawîyê de jî ”elini kolunu sallaya sallaya” di nav leşkerên amerîkî de li trimbêla xwe ya Stenbol 34 siwar bin û herin. Mirov dikene û dipirse: ma kesek ”nîşancî” tunebû ko ji dûrî ve gulleyek li orta enîya wan bixe? Lê dengek dîsa bi ken bersîv dide: eman eman, behsa mantiqê neke, ewê ”realîteya tirkan” hilweşe!
Belê, ”dijmin” amerîkî ne, ango ”tilîyên derve”. Yek ji armanca tirkan a piştî damezrandina dewleta tirk avakirina ”em” bûye ko ”em” bi ”wan” bawer nekin, eksê wê, ”em” hev û du bigrin, rê nedin ”wan” ko ”dubendî” têkin navbera ”me”. ”Em” tirk an tirkîyeyî ne, ”ew” jî xerîb, emperyalîst û xêrnexwaz in. ”Em” brayê hev in. Tirk bi vî awayê xwe wekî parazîtan bi me kurdan ve girê didin. Ew hewceyê me ne da ko bijîn. Ew xwînmij in.
Tirk çi dikin? Wekî herdem dixwazin mezinahîyê li serê me kurdan bikin Di fîlma ”Newala Guran” de du cure kurd hene: yek ji wan hêza sîyasî ya Kurdistana azad, ko ”hevkarê amerîkîyên dijmin” in û ”zilmê li tirkmenan dikin”, lê ”qels” in û ”nikarin şerê dewleta tirk a xurt” bikin. Kurdên dî jî mirîdê pêxemberê xwe ne û tirkan wekî bira dibînin. Armanc perçekirina kurdan e, da ko xwîna wan bi hêsantir bimijin. Fonksîyona Apo (Evdila Ocalan) jî ev e, ko teko teko kurdan bikşîne nav çerxên xwînmijîyê û helandinê ya tirkan.
Em tirkan û kirinên wan dibînin? Ez bawer im ko tu, xwendevanê delal, tirkan ji min çêtir dibînî. Lê ”kurdê li kuçê” di çi rewşê de ye? Dema ew kurd li fîlma ”Newala Guran” temaşe dike, çi dibîne? Bi kîjan çavan li wê fîlmê dinêre? Di serê wî kurdî de ”em” û ”ew” zelal e? Ew kurd dikare bi çavekî rexnegirî li fîlmeke wisa binêre? Dikare mesafeyekî deyne navbera xwe û fîlmê û bêje: ”vaye tirk dîsa şeytanîyekî dikin”?
Tu, xwendevanê delal, bi tirkan bawer î? Dilê tirkan paqij e? Ji Asyaya dûrîn heta Kurdistanê, yên ko bi tirkan bawerî neanîn û berî wan, ma ew tiştekî nizanin? Ew xwedî dewlet in. Ka dewleta te?
Sextebûyîna ”realîteya tirkan” îmkanek bêdawî dide sîyaseta kurdî: yên ko bi xwezayê re, bi xakê re yek in, em kurd in. Yên ko bi hezar salan li welatê xwe jîyane em in. Ev jîyana me ya ”organîk” bi xwe re rastîyekê, hêzekê, xweşikayîyekê jî tîne. Yên rast em in. Dema em bi vê rastbûyîn û bi rûmeta xwe hisîyan û rûyê rast ê tirkan, ne ew ”realîteya” ko ew dixwazin nîşan bidin, bibînin, ew çax ewê tirk rût û tazî li ber çavên me xwanê bikin. Dema em bikaribin serkeşîya civata xwe bikin û hem xwe û hem jî dinyayê ji bo azadkirina me mobîlîze bikin, ew çax wê tirk li ber me bilerizin û rica û tika bikin ko em li welatê xwe cîyekî bidin wan.
Ji bîr neke, xwendevanê delal, em kurd xweşik in, tirk çîrkîn (kirêt) in. Dinya ji xweşikan hiz dike, ne ji çîrkînan. Dema me barê tirkan ji ser milên xwe avêt, ewê xweşikahîya me hîn bêtir bibiriqe.
Em ne tenê ne.
Dinya li benda me ye. |
