Nefel

[ ÎNÊ, 2024-04-19 ] [ BIKE MALPERA DESTPÊKÊ ] [ BÊXE NÊV BIJAREYAN ] [ KONTAKT ] [ INFO ] [ LÊGERÎN & ARŞÎV ]

DESTPÊK

	Nûçe

	Nivîsar

	Kulturmagazîn

	Hevpeyvîn

	Kolumnîst

	Ewrokurd

	E-Pirtûk

	Lîteratûr

	Ziman

	Muzîk

	Foto

	Lînk

E-POSTEYA TE

	Nav (Username)



	Şîfre (Password)





	»E-posteyeka nû bo xwe qeyd bike

REKLAM

KOLUMNÎST

Piştî 32/2 salan

STOCKHOLM, 15/5 2008 — Mimkun e tu li ba xwe hesab bikî ko min di van du salan de tu ji bîra kiribû û loma min di hizûra xwendevanan de tu gazinên xwe bi te nekiribûn.

Helbet tu bi heq î, lê min bi zanebûn xwe piçekî giran kir… Min xwe giran kir bê bi rastî jî hema divê ez tiştekî bibêjim, yan na? Şaş fah neke, heger bi min be, gotin û qîmeta wan li ba birayê te hene. Min her weha hesab kiriye û hesab dikim ko tu li berfirehiya asoyekî belav bûyî û tu di nav pel û rûpelên dîroka miletekî de bûyî xwedî cîhekî qewîn. Belkî jî êdî hewcedariya min jî nema ye, lê qey meseleya namûsê ye; nizanim bê tarîfeke dinê heye yan ez hisên xwe bi ser rûpelên qermiçî de diesirînim? Ez weha tê digihêjim ko divê hin kes, hin tiştan –hin caran– di bîra hin kesan de rawejikîne, yan na, dê gelek rojên gulan û hezîranê bêselayî di ser bihar û havînên me re derbas bibin.

Di eslê xwe de, ez dixwazim alaya bêminetiyê bikişînim û giloka agirî têxim pêxîla wawîk û ecuneyan; belkî jî divê ez tiştan mezin nekim û wek her mirovekî kul û keserên xwe bera ber xwe bidim û belkî sala bê tiştek neyê bîra tu benderuhî.

Lê bawer bikî ko tu ne birayê min bûyayî, min ê bi awayekî dinê qeşmûşka li ser devê birîna xwe biqeşartaya...

Heger ne weha bûya, min ê ne tenê li ser mêrxasî û merdiya te tişt bigotina, min ê li ser fikir û helwêstên te ribabek bijeniya; min ê xwe bispartaya şiûra te ya neteweyî û min ê xwe di bin sîwana entelektuleliya te de dirêjî pêxîla tirsonekiyê bikiraya û ez ê bi wî cesaretê te yê bêhempa biçûma ser wan pêgirtiyên guhbelên mizawir; min ê bi wan gotinên te yên balyozane êrîş bibiraya ser fesadî û genfîsikiya îxanetê; min ê hubra qelema kurmanciyê di keçika çavên wan de rakiraya ko henekên xwe li gotin û elîfbêya Hawara Mîr Celadetî dikin…

Û min ê di vê sibeha 15yê gulanê de por û biskên nêrgiz û binefşên Tûrcelê di ser mezelê te de veçirandaya… Û min ê şaxên dara zeytûna li ber serê te bi rewtikan dawşandaya…

Û min ê dara hinara di Baxçeyî de birûçikandaya ko li zarokên taxa Mahmûdiyan belav bikim… Min ê ji Mêlava Reşoyî nameyake ji bîhna qizwanên Kanîkenêrê dagirtî ji Ebû Ceradê re, ji axa mêvanxaneya Êlaso re bi rê bikira… Û min ê bisk û guliyên kevaniyan di ber de jê bikrana û min ê careke dinê li ser wê axa sar ji marmarok û tûpişkên bihuşta te re bikirana balîf û zemberîşên xeyalên xerîbiyê.

Û ez nizanim bê çima ez bi gazin im…

Ez bi qesema navê Xwedayî dikim ko ez vê yeka hanê ji dilî dibêjim: Heger îroj ev ciwanmêrê hanê ne xwedî û berpirsiyarê Dîcle–Firatê bûya, min ê ji xwe re çend rêzên ji helbestên Evdilqadirê mala Canoyî (Qedrîcan), ji devê xencera mîrekî û ji bîranînên xêrnediyekî harmoniyeke ji rêngê gulanê li vî rûpelê li hemberî xwe reş bikiraya; yan jî min ê ji xwe re ji dengê Fadilê Kufragî, ji yê Mehmûdê Hesê û ji nalîna Eyşe Şanê antolojiyeke dûrikên klasîk çê bikiraya; min ê xwe li ber awazê Mihemed Şêxoyî, li ber kilkirina dergûşa li bin dar gûzê bihejandaya û ez ê bi “Ez nexweşim gewra min ê, were ser min” a Hesenê Cizîrî re têketima livînekî ji hiriya pezên mişênî ko ew li ser delavên Serê Xabê mexelkirî ne…

Heger ne ji vê nasiya me bûya, ez ê vê sibehê bi binya Aqibê biketimaya û min ê berê xwe bidaya Tilbisima xopan, ez ê li bin dara bihîva li hewqa li ser bîrê rûnştimaya û li bende gulîsorekê bimama ko ji min re tasek dewê meşkê bianiya û min cixareyeke dupelî dagirtaya û berê nêrînên xwe yên dûmangirtî bidaya Pozê Qîza Qirêl, bidaya Êrge Babayî… Ez ê bi perê Dahlê biketimaya û min ê li ser mêrga mala Hecî Evdilqadirê Hûsê pişta xwe bidaya dara tûyê û ez ê li bende azana meleyê sibehê bimelisiyama ko ji nalîna Mezelê Kaloyî dixana cixareya Şêxmûs û Seydoşî bilind bibûya… Û min ê li ber siya Kevirê Kerrî pal bidaya ko êzingvaniyên ji hêla Mezrê û Hêzazê ve bihatinaya ko min qurtek ava Xêratkê ji meteryên wan yên ji kulavên kevnareyî birûkirî bi ser qirika xwe ya zuhabûyî de dakiraya û şikiriyeke bêmane ji Xwedayî bikiraya…

Û min ê wê gavê berê xwe bidaya nav qesir û avahiyên mala bavanên te; min ê xwe li binya lingê egîtekî bera xwarê bidya û min ê ji bêrîka paltoyê xwe yasîneke bi kurmancî derxistaya û bi dengên çend feqe û şagirtên Ehmedî Xanî bidaya lorandin; belkî wê gavê rûpelên Dîcle û Firatê hêsirên xwe bi ser erdên qeraçî de bibarandaya, guliyên xwe di ber de jê bikiraya û ew bibûya kefaletên xêr û gunehanên wê kilîka bêdeng.

-----------------------------------

Nivîskar: ENWER KARAHAN enwerkarahan@hotmail.com
Weşandin: 2008-05-15
Xwendin: 5503