[HELSÎNKÎ, 15/5 2012 —]
Dema hêdîka bi Herrikên bêxem re dimeşîm, pê hesîm
ku êdî kêşvanan serkêşiya min nedikir: çermsoran
bi qîjînî ew kiribûn hedefên xwe,
bi darên gelerengî ve girê dabûn.
Keştîvan qet ne xema min bûn, xema min,
barkêşa dexlê flaman, çîtê îngilîzan. Dema
bi carekê dawî li kêşvanan û wan mijûliyan hat,
Herrikan hêla xwe berbidim çi dera dilê min dixwest.
Zivistana borî min xwe hînik kir li ber pêlên dijwar
yên rabûn û daketina avê, bêhesttir ji mejiyên berşîran!
Qet negihane şehyanên ji wan serkeftîtir
ta Nîvgiravistanên ji bejayê veqetiyayî jî.
Bahozan pîroz dikirin her şiyarbûna min ya deryayî.
Ji derqefankan siviktir min sema kir deh şevan
di ser pêlan re yên tên gotin hêskên herherî ne,
û min bêriya fekirina balnekêş ya ewrengiyan nekir!
Şirîntir ji goştê sêva ji zarokan ve tirş
qurmê min yê şeşdarî ava kesk mêt xwe
û şûşt verişîn û lekeyên şîn yên meyê
û virr avêt paşok bi aliyekî, lenger bi yek dî ve.
Ji hingê ve min xwe veşûştiye di Helbesta Deryayê de
ya tê de stêr dişilin, ya şîrê rêya kadizan jê diçipe,
û ya şîniya kesk dadibil'îne; ya carinan dikeviyê
xayinek dilpak yê di ramanên xwe de xeniqî;
ya tê de kûriyên şînbûyî, gêjî û rîtmên hêdî
tavilê rengîn dibin li ber birqokên zêrîn yên rojê
dema lekeyên xwîna tal ya evînê dest bi meyînê dikin,
ji alkolê tûjtir, ji van helbestan bêkinartir!
Ez dinasim ewrên birûskan şeqkirî, peykelên babelîskan,
pêlên li hev didin, herrikên deryayê; ez dinasim êvarê û
Spêdeya firrok mîna refa hacîreşkan; û carinan
min ew dîtine yên mirovan bawer kiriye dîtine!
Min dît ka çawan roja erjengiyên efsûnî herrimandî ava bû
û ronahî da bi dirêjiya tîrojên cemidî yên şîn û sor ve;
li dûr dicolîn pêlên bi xîçikî dilerizîn
ta mîna pêşkêşkerên şanoyên serdemên kevnare!
Ez xeyal dikim şevek kesk û berfên wê yên korbûyî,
xeyal dikim maçekê ya li ber çavên deryayê hêdîka radibe,
û dewrek berê nedîtî ya gezo û kîtreyan
û haybûna stranane ya fosfor ji şînî û zeriyê!
Bi mehan ez mîna garrana harbûyî
bi pêlên mezin re revîm berev zinarên di avê de;
min nedizanî ko Meryem dê bi piyên geş
bidin ser û bigirin derûlêvên intok yên Okyanûsan.
Ez didehimîm, bizanin, Floridayên nayên bawerkirin
yên tê de dibiriqin tevlihev gul û çavên pilingên
ji çermê mirovan! Keskûalayên li jêr asoyê
keriyên gewr digirin, şidandî goya hefsar bin!
Min dîtin avzêlên bilqok yên neditemirîn, xefikên
tê de tevaya Leviathan dê di nav rûlan de şil bibe!
Min dît av dadirijin bêbiniyan li nav tenahiya avê
û dûrahî min dîtin bi gurmînî dadiqulipin kendan!
Qeşageh, hetavên zîvîn, pêlokên morîkî, esmanên
rejîkî! Çûnên kabûsane berev tengavên têrherrî
yên lê marên kirmokan xwarî hêdîka
li gel hilfûrîna bêna reş aşt dibin ji darên çemiyayî!
Dilê min dixwest doradên pêlên şîn, wan masiyên zêrîn,
masiyên stranbêj, nîşanî zarokan bidim.
- Ez, ya bêxwedî, vekişandim xewê serikên kefok yên gulan
û bayên nayên baskirin carinan ez diçengandim.
Carinan, dema navik û navçeyan ez ji birsan
şehîd dikirim, kinkinên deryayê bi nermî dihejandim,
û devên zer yên gulên xwe yên xumamiyê deryayê hildidan
berev, û ez dimam li wir wek jin li ser çokên xwe...
Ez hema giravek bûm, li ser rexên min dihejîn
gen û gazinên firrindeyên çavspî yên pitpitker.
Û wa diseyirîm ta bi alavên min yên nazik re
yên xeniqî li ser pişta xwe di xew diçûn! ...
Lê ez, keştiya di bin pirçên kendavan ve mayî,
ya bahozê veweşandiye esmanek bêfirrinde,
ya kelexê wê yê ji avê mestbûyî dê barkên Hansayan
ranekiriba, û ne jî keştiyên zirîpoşî -
azad, fistewî, bihêz mijên binefşî
min kun kiriye esmanê sor mîna dîwar
yê dibe lezet bû helbestvanên baş:
lîkenên rojê û gilîzê şîn yê hewayan;
ez darê dîn, bi saya hespên deryayî yên reş,
ya parasû hînik kirin û şilqand karebaya heyvokan
dema tîrmehê bi derbeyên mîrkutî dest bi şkandina
berçêlkên gurrbûyî yên esmanên şînî deryayî kir,
ya recifîm dema bi dehan qûnaxan dûr hesîm
bi telewiya Behemotan û nalîna hejariyên hêdî -
ez, gerroka herherî ya şîniya neleqok,
ez bêriya Ewropayê, pertalên wê, dikim!
Min dîtine stêristan! û girav, yên
esmanên wan yên harker vekirî ne bo rêvingan:
- ma di van şevên bêbin de dinivî û xwe vedişêrî,
milyona firrindeyên zêrîn, ey hêza dijbendiyê!
Lê, bi rastî, ez zêde girîme! Spêde disojînin.
Hemû tavheyv zal in, roj hemû tal in:
evîna bextreş ez sermest kirime, werimandime.
Ax xwezî bipirtikiya makedar! Ax daketa deryayê!
Ger bêriya avek Ewropayê bikim, lîçikek reş û sar e
ya li ber xumamiya bêndar zarokek
ji bêsebriya xwe wê têk vedide û tê dihilîne
keştîkek wek pelatînkan li gulanê nazik.
Ey hilfûrîn, ji westanên we xwe vedişom,
nikarim hevrikiyê bikim li gel pembûkêşan,
ne êdî biseyirim bi serbilindiya alayan, perçeman,
ne jî biçim ser rêyan ber awirên xofdar yên keştiyên daşkestî. |
