Nefel

[ ÇARŞEM, 2024-12-04 ] [ BIKE MALPERA DESTPÊKÊ ] [ BÊXE NÊV BIJAREYAN ] [ KONTAKT ] [ INFO ] [ LÊGERÎN & ARŞÎV ]

DESTPÊK

	Nûçe

	Nivîsar

	Kulturmagazîn

	Hevpeyvîn

	Kolumnîst

	Ewrokurd

	E-Pirtûk

	Lîteratûr

	Ziman

	Muzîk

	Foto

	Lînk

E-POSTEYA TE

	Nav (Username)



	Şîfre (Password)





	»E-posteyeka nû bo xwe qeyd bike

REKLAM

KOLUMNÎST

Wan hejiya, min hawar û qêrîneka bi kurdî nebihîst

HEWLÊR, 26/10 2011 — Bûvelerza (erdheja) Wanê dilê hemî kurdan bi xem kir. Zar û zêçên kurdan, kal û pîrên wan, jin û mêr, xizan û zengîn hemî li ber sermayê man û li benda vedîtina xweşdiviyên xwe bi zindîtî.

Dubare û çilbarebûna erdhejê karekê weha li xelkê kiriye ko êdî hew dikarin di bin xaniyên xwe da rûnin û razin. Bûvelerzê xew ji çavê waniyan û ji çavê her kurdekê dilsoj diziye.

Xemeka mezin mirina welatiyên me ye. Hindek ji wan (ko dibe pirranî jî bin) ji ber standard-nebûna xaniyan mirine. Xaniyên ko ne li goreyê pîvan û kêşanên endazyariya nûdem hatine avakirin, eger li aliyekî sûçê xelkî bi xwe be, li aliyekî sûçên dewletê ne ko dihêlin xaniyên weha bihên avakirin.

Bil ji xema mirina welatiyan, mana xelkê li ber sermaya nîva payîzê jî xemeka dî ye. Jiber paşlerzên vê bûvelerzê ne karê aqilan e ko kesek di nava wan xaniyan da rûne ko carekê ji ber bûvelerzê şengist û binaxeyê wan hejiyaye. Xudê alîkarê wan be. Dibe ko alîkarî gehiştibin û hêşta jî dê bigehin. Jiyana bin xîvetan ji xwe ne gellek dûrî ketwar û realîteya jiyana normal ya gellek kurdan e.

Lê, xema min ji vê piçekê mezintir e. Bayê sar xelkê wanê diêşîne. Lê bayekê dî hestî û xwîn û goştên min dirrecifîne.

Bayê sar ê ko wanî niha his dikin ji vî bayê ko min dihejîne xweştir e. Pirr caran me kurdan ji ber stem û zulma tirkan xwe daye ber bayên sartir ji vî bayî jî. Bi hezaran kurd ji birsan û ji sermayê mirine. Gellek caran dibe ko kurdan ji xwe ra gotibe ko xwezî ew jî mîna yên dî bi destê tirkan hatibana kuştin û wan evqa zulm û serma û birçîtî nedîtiba. Erê, yên ko bi destê tirkan dihatin kuştin carina dibûn xweziyên paşmayiyan.

Lê dîsa jî, bayê zulmê ji sermayê sartir û kujektir e. Bayê xwe-wendakirin û asîmîlebûnê jî hîn sartir û kambaxtir e. Ev ba ye ko pişta min dişikîne. Li van rojên dawiyê min gellek li dîmenên erdheja Wanê temaşe kir. Wekî nêçîrvanekî min hest û guhên xwe berdabûn ser dengên wan vîdiyoyan. Lê di hesreta peyveka kurdî da mam. Di hesreta wê da ko kurdek, ji kurdên Wanê, bi kurdî hewara xwe bigehîne asmanan. Min di nav hemî vîdyoyên bûyera bûvelerzê (erdhejê) da tenê peyveka kurdî jî li ser zimanê waniyekî nebihîst. Di wan gavên teng da, hema bi şaşî jî, peyveka kurdî ji devê kesekî derneket.

Niha pirsyarek min dikuje. Gelo tirk wan dîmenên ko dengê kurdî di wan da hene sansur dikin, an hema bi rastî tu kesekî jan û derdên xwe bi kurdî îfade nekirine? Ev pirsyarek e hestî û goştê min dihelîne. Û pirsyareka dî gelo çima kanalên televizyonên kurdî bi qasî kanalên tirkî ji cihê bûyerê raportan û nûçeyan belav nakin û nabin dengê kurdî yê xelkê Wanê.

Qet nebe bila axînên me, hawarên me, bi kurdî bin. Çima min kurdî nebihîst, çima?

-----------------------------------

Nivîskar: LEZGÎNÊ ÇALÎ lezginch@hotmail.com
Weşandin: 2011-10-26
Xwendin: 10724