Nefel

[ ÇARŞEM, 2024-12-04 ] [ BIKE MALPERA DESTPÊKÊ ] [ BÊXE NÊV BIJAREYAN ] [ KONTAKT ] [ INFO ] [ LÊGERÎN & ARŞÎV ]

DESTPÊK

	Nûçe

	Nivîsar

	Kulturmagazîn

	Hevpeyvîn

	Kolumnîst

	Ewrokurd

	E-Pirtûk

	Lîteratûr

	Ziman

	Muzîk

	Foto

	Lînk

E-POSTEYA TE

	Nav (Username)



	Şîfre (Password)





	»E-posteyeka nû bo xwe qeyd bike

REKLAM

KOLUMNÎST

Gelo civat bi darê zorê dibin milet!?

STOCKHOLM, 21/8 2008 — Bihara çûyî ez li Diyarbekirê bûm. Du hefteyan li wir mam. Bi keç û lawên ciwan re sohbeta min çêbû. Her çawa be jî tiştine ko ji min re meraq bûn min carinan ji wan dipirsî. Wan jî li gorî zanîn, taqet û hestên xwe bersîva pirsên min dida. Digel ko Diyarbekir bajarê kurdan yê herî polîtîze û weke keleha kurdewarîyê tê nasîn jî, tiştine hebûn ko li bejna vî bajarê me yê kevnar nedihat.

Min dît ko xortên me bi rahetî û dilxwazî kurdî napeyîvin. Min jî meraq kir pirsî, gelo çima hîn nabin:

Hinan got: Piştî ko kurd bibin dewlet an jî rizgar bibin em ê kurdî hîn bibin. (Lê van xortan bi rahetî û bê filan û bêhvan kitêbên bi tirkî dixwendin, bi tirkî diaxifîn…? Naxwe mecbûr nebin dê tu carî hîn nebin!)

Hinan got: Wextê me nîne. Em li unîversîteyan dixwînin, dersên me giran in. (Lê van ciwanan jî mîna yên din kitêbên edebî bi zimanê tirkî dixwendin. Minaqeşe dikirin… tirkîya “şêrîn” bi darê zorê hîn bûbûn, gelo dê hew bi darê zorê dev ji tirkîyê berdin!?)

Bavê yekî ji wan xortan got: Zarokên me bala xwe bidin ser hînbûna kurdî, dê bikevin nav sîyasetê û ji xwendina xwe bi dûr bikevin. Û ji xwe îro tu bazarek ji bo kurdî nîne… Bila ewil xwendina xwe biqedînin, paşê Xwedê mezin e. (Kalo memir bihar tê, pîrê memir pincar tê! Naxwe pir dijwar e ko di heyamê hefteyekê de du saetan, li ber înternetê rûnin û wextê xwe ji bo zimanê bav û kalên xwe veqetînin!

Hinan got: Ma çi ferq dike, piştî ko mirov ji hev fam kir ha tirkî ha kurdî! Ev her tewir enternasyonalîst bûn, bi tiştên welê hûrik-mûrik ve mijûl nedibûn!

Çend salan berê gava wergerek min hate weşandin; min kitêbek da nasekî xwe î xwende û sîyasetmedar. Nasê min bi keneke li ser lêvan got: Min tirkîya vê xwendîye! (Yanî ez naxwazim bi kurdî jî bixwînim! Hmm naxwe nasê min zewqa bi zimanê miletê xwe, zimanê dêya xwe, ya xwendinê, yan ji bîr kiribû an jî qet nasîna wî bi zewqeke welê re çênebûbû. Û ev nasê min qaşo di zanîna şiûra miletê xwe de bû û bi salan bû ko ji bo miletê xwe yê reben xebat dikir! Çi xebateke hêja! An divê ez bêjim çi xebateke tewş!)

Nasekî min î din, carekê behsa bûyerekê kiribû ko kêm zêde weha bû: Kamûran Bedirxan gava li Parîsê dima carinan diçû Lubnanê, lir wir nas û dostên wî û kurdên ji welêt hebûn. Piştî nasîna wî bi wan kurdên li Lubanê, dixwaze wan hînî xwendin û nivisîna kurdî bike. Ez kurt bibirim. Lokalekî peyde dikin, dest bi qursa ziman dikin; lê piştî çend rojan şagirtên me yên kurd ji Bedirxan re dibêjin: Ez benî ji xwe em bi kurdî zanin, gelo ne çêtir e ko tu me hînî xwendin û nivisîna tirkî bikî!?...

Nimûneyên weha li çar alîyên welatê me hene ji lewre ne hewce ye ez dirêj bikim.

Piştî van gotin û rêzan tiştekî balkêş tê bîra mirov. Ez serî li we neêşînim bi awayekî pir hêsa bêjim:

Gelo milet ji ber xwe ve çêdibin an têne çêkirin?

Kurd milet in an divê bibin milet?

Heke we got kurd milet in, ew ecêbîyên li jor behskirî dibin çi?

Heke we got divê bibin milet, wê gave dê çawa û kî wan bike milet, dibe pirsa herî sereke.

Gelo bi vê xemsarîya ronakbîr, xwende û sîyasetmedarên me, em dê karibin xwe li ber têkbirina mefûma miletê kurd ragirin?

Bersîv minaqeşebar in!

-----------------------------------

Nivîskar: SERDAR ROŞAN rosan21@nefel.com
Weşandin: 2008-08-21
Xwendin: 12396