Dê di paldankê de paldabû. Van rojan lê sor bûbû, ji qîza xwe re cêhzan çêdikir. Nîka ko bi hosteyî tayê sipî lê digerand û tenteneya destê xwe lê zêde dikir danî kêleka xwe, wek ko dinya fetih kiribe, bi dilxweşî çavên xwe li ser tenteneya ko çêdikir gerand, pişt re mînaka destê xwe bilind kir û rê keça xwe da.
«Gulê hela lê binêre ev mînak çiqas xweşik e»
«Dayê belasebe çêneke û xwe pê re aciz neke, ev çend car e ez ji te re dibêjim, ez na-ze-wi-cim, temam?»
Dê qet xwe aciz nekir, wek ko qet tiştek jê re nehatibe gotin axaftina xwe domand:
«Îcar çima nazewicî, gava ez di emrê te de bûm, du zarok li destê min bûn.»
Gulê hinekî din jî xwe işk kir.
«Tu tu yî, ez ez im, te fam kir ?»
«Ez dizanim ez ez im, tu jî tu yî, lê dîsa jî bizewice û mala xwe deyne, rojek berê kevçî û kodên xwe nas bike» destê xwe li hundurê odeyê gerand û wek ko xêncî wê mala kesî, zarokên kesî tunebin «binêre mala min, zarokên min hene çi xweş e»
Keçê dixwest mijarê biguhere, mînderek danî erdê û li ber çokên diya xwe rûnişt. Di destê wê de qelem û defter hebûn, xwe li ber dilê dêya xwe hinekî şêrîn kir û dest bi pirsa xwe kir :
«Dayê rehme, bavê min çawa hat girtin? Li ber çavên min hinek wêne hene, lê tam nayê bîra min.»
”Wê çawa were bîra te, tu wê çaxê hîna sêsalî bûyî.”
Keçik ji cîyê xwe rabû, bi lez berê xwe da mitbaxê, li ser tebsîyê tevlî du heb çayan vegerîya û wek pisîkekê xwe xist binê çengê diya xwe.
”Eger tu ji nû ve vebêjî ez ê hinek notan binivîsînim.”
”Wê çaxê tu û kekê xwe li destê min bûn. Bavê te metbeayeke seyar anîbû malê, wê çaxê wek aniha compûter, înternet, fotokopî tunebûn, metbeayên hebûn jî destê dewletê digîhişt wan. Ez û bavê te, em ji êvarê de rûdiniştin heta danê sibê, me dused kovarê xwe çap dikir, lê di me de jî, tu teqet nedima, halê me dibû halê helawçîya, em tev di hubrê de diman, hûn jî carna di nav hubrê de digevizîn.”
Gulê ji gotinên diya xwe parek gîhand xwe û bi ken axifî:
”Min jî digot, nivîskarîya min ji kû tê, tu ne bê min ji zarokatiya xwe de hubur alastiye.” Hinek din jî xwe xist binê çengê diya xwe û peyva xwe domand. ” Îcar we çawa çap dikir hela hinek qal bike.”
”Ez çawa qal bikim keça min, bi êvarê re me derîyê hewşê asê dikir û batanîyeke stûr bi ser pencereya xwe ve dikir ko ji derve şoqa odeyê xuya neke. Wê çaxê me quncikeke hewşa xwe beton nekiribû, bavê te ji textikan pîneke seyar çêkiribû û danîbû ser axê, me di wê derê de werdek xwedî dikirin. Bavê te metbea di bin pîna werdekan de diveşart, şeva ko me yê kovar çap bikira, ji bo deng dernexin, me werdekên xwe ji êvarê de dixist xanîkê sergînan.”
”Birra jî ha ! Wê çaxê em bi sergînan çawa germ dibûn?”
”Ez her tim ji we re dibêjim, qîmeta jiyana xwe bizanibin, em di nav rêx û rijikê de mezin bûn. Ma wê tîna sergîna çibe? Wek agirê li ber bayê bû, çawa pê diket ûsa jî ditefîya. Lê her tim me sergîn nedişewitandin, her zivistan bavê te ji me re toneke êzing distend me ew di nav hev re dikir. Lê piştî ko bavê te ket girtîgehê çavên me bi êzingan neket.”
”Te mijar dîsa belav kir, were ser pînê.”
”Bavê te di bin pînê de tiştek wek mezel çêkiribû, wek mezelê zarokek biçûçik bû, her çar alîyê wê beton kiribû û ji bo ser wê jî, ji texteyan devgirtekek çêkiribû, ser wê jî tije ax kiribû, pîna seyar jî datanî ser axê û me werdekên xwe tê de xwedî dikirin.”
”Bavê min jî yeman bûye ha! Wê çaxê her şeva ko we kovar çap dikir, pîn xera dibû, bi sibê re jî, ji nû ve ava dibû.”
”Eynî ûsa bû keça min, îcar tu dizanî havînên Amedê çiqas germ in, wê çaxê klîma milîma jî tune bûn, derî û pencere girtî em di hundur de ji xwêdanê dibûn av. Îcar gava destê sibê ji bo cîdana metbeayê û serrastkirina pînê bavê te derdiket hewşê xwêdana wî lê dicemidî, ji xwe bavê te zû serma digirt û nexweş diket.”
”Karekî gelek zehmet bûye.”
”Zehmetîya wî gelek bû, lê xweşîyên wî jî hebûn, gava me dest bi çapê dikir, bi rûpela pêşîn re rûyê bavê te dikenîya û bi dilçûyineke nedîtî navê kovarê dixwend û tiştekî din jî hebû ko kêfa me gelek jê re dihat, piştî kar bidawî dibû û me kovar dida ser hev me çayek çê dikir, pala xwe dida dîwar û çaya germ vedixwar, çaya me, betilandina me tev de bixwe re dibir.”
Te di got qey dê çûbû şevên kovar çap kirinê û ji nû ve kovarê çap dike, bi wê heyecanê Gulê ji bîr kiribû. Gulê hêdîka destê xwe li çoka diya xwe xist û ew ji dinyaya xeyalan azad kir.
”Navê kovarê tê bîra te dayê, navê wê çibû?”
”Ez çawa ji bîr dikim keça min, Navê wê ”Dengê Kurdîstan” bû. Wê çaxê ev kovar pirr bi rûmet bû, di ser darbeya Kenan Evren re du sal derbas bûbû, girtîgeh tije însan kiribûn, heroj bi îşkenceyan însan dikuştin, ên ji derve mabûn revîyabûn, tu berxwedanek nemabû ji ber vê yekê kovar ji bo gelek însanan bûbû hêvîyek û çavên wan li kovarê bû.”
”Tu nabêjî wê çaxê we karekî pirr muhîm dikir.”
”Bi rastî jî ûsa bû keça min, wê çaxê ji ber peyvên kurd û komunîst kesê newêribû tîpa ”k” bi kar bianîyana, me kovar çap dikir û bavê te dibir belav dikir.”
”Xwezî aniha yek hebûya, min bidîta.”
”Nivîsên wê kurdî û tirkî bûn, ez dizanim du helbestên bavên te bi kurdî tê de weşîyan.”
Gulê wek ko bixwe bixwe bipeyive:
”Te yê qala bavê min bikira ?”
”Eger tu ecele nekî ez ê bibêjim, Tu neh mehan çawa di zikê diya xwe de mayî meriv şaş dimîne?”
”Ew ya ji xwe bipirse.” Keçikê got û herdu bi hev re bi dengekî bilind kenîyan.
Dê hinekî bîhna xwe da û ji nû ve destpê kir:
”Dawîya payîzê bû, wê şevê dîsa me kovar çap kiribû, serê sibeyê bavê te ew girt û çû. Çend rojan nehat, em ketibûn tatêla wî lê wek aniha telefon tunebûn ko meriv li hevdu bipirse. Ber êvarê bû, me xwe li ber dîwarê cîranan dabû berrojkê, tu jî li cem min bûyî, ji ber ko ji me xuya bû me derîyê hewşê serpiştê hîştibû, me bi carekê ve dît ko ber derê me bû garana erebeyên polîsan û êrîşî ser hewşê kirin.”
”Belê, ev wêne tê ber çavên min, lê zelal nîne.”
”Min mêze kir bavê te di nav xwe re kirine û wî jî dibin hewşê, ser çavên wî tev mor û reş bûbûn, dilukumî, bi zorê xwe dida ser lingê xwe, ketibûn milên wî, bi nêrînên revok li hêla me mêze kir, wê gavê êdî min fam kiribû ko mala bavê min ji binî de xera bûye. Ez pir tirsîyabûm, min çawa tu girtîye hemêza xwe û min berê xwe dayê mala kalê te ez jî nizanim. Ji xwe piştî wê rojê ji tirsan em neçûn malê, qansî şeş mehan li mala kalê te man.”
”Dayê, bavê min li kû hatibû girtin?”
”Berî wî hinek hevalên wî hatine girtin, gava kovarê dibe ji wan re, dikeve dafika polîsan û paşê dest bi îşkenceyan dikin. Xêncî wê roja ew anîn malê, êdî çavên me pê neket, me ne dizanibû sax e, ne dizanibû mirî ye, du meh şûn de nameya wî gîhişt me ko li girtîgeha Amedê ye, gava me ew dît, goşt li ser nemabû, nîvmirî bû.”
”Gava em diçûn dîtina bavê min malek hebû em diçûnê ne ûsa?”
”Mala Gewrê bû, Xwedê yeka wan bike hezar, wê gavê li nêzî girtîgehê mal tunebûn, erebe nediçûn wê hêlê, di kelekela germa havînê de, zivistanê di sar û sermayê de min bi destê we yekê digirt, yek jî dida pişta xwe em bi linga di nav wê çamûra rezan re diçûn dîtina bavê te. Mala Gewrê li ser rê bû, havînan me lê av vedixwar xwe hênik dikir, zivistanan min hûn didan ber sobeya wan û germ dikir.” Çavên wê tije bûbûn êdî dengê wê diguherî, tepikek li nav pişta keça xwe xist û da nav henekan.
”Di rêya girtîgehê de qey min hûn hindik li pişta xwe kirine kêzê, aniha hûn me naecibînin.”
Keçikê jî heneka wê domand:
”Me tiştek ne gotîye diya min, hîna tu ji min ciwantir î, gava tu pîr bûyî zarokên min ê jî te li pişta xwe bikin.”
”Dawîya dawî tu hatî ser a min, ma bê zewac zarok çêdibin.»
Keçikê ew gotinan ne bihîst, destê xwe dabû cênîka xwe û kûr kûr diponijî.
”Aniha ev tişt tev de ji bo kovarekê hatin serê me”
”Belê keça min tev de ji bo kovarekê bûn.” |
