Ji zindana tenêtiyê heta îşareta çav
Deşta rexê bêdengiyê
Berf girtiye.
Bi vê şevîniyê
Hawara wî weke loriyan deng dide
Hawara bendiyekî tik û tenê.
 Ew çend rojên destpêkê baştir bû, lê ji serê vê sibehê pê ve termê bavê min bêhn girtiye. Gelek nexweş e, gelek zehmet e, ez bi vî awayî behsa bavê xwe bikim, behsa termê wî bikim, lê ez çi bikim, wiha ye. Niha ew termek e bêhn jî girtiye. Bêhna wî ne ji wan bêhnan e mirov xwe lê neban bike û guhê xwe nedê, bêhneke tûj û giran e, ez wisa his dikim genî bûye, di nav demar, rah û masûlkeyên min de jî belav dibe. Ez bawer dikim ji kesekî din re ev bêhna ha gelek girantir e, gelek nexweştir e. Ji bo ko termê bavê min e, ez nikarim, ez newêrim, ji dil bêjim, bêhna wî wiha ye. Ji bilî vê jî ez naçar im bi vê bêhnê re, bi vî termî re bijîm, lê kesekî din, dikare jê dûr bikeve û xwe jê rizgar bike. Kesek nayê xwe bi zorê bi bêhneke wiha gêj û har nake. (Wêne: Ferhad Shakely)
Di destpêkê de her tenê termek bû, termekî hişk û req, ko çiqas diçû girantir dibû û hilgirtina wî zehmet dibû. Wî ez gelek aciz kirim, mirina min hat ber çavê min, lê çi hal be min ew gihand vir, min ew gihand vî ciyê ha. ê ji niha şûn ve ez ê çi bikim. Çi li wî bikim û çi li xwe bikim!!
Ew êvara em ketin rê, bavê min spî û sax bû. Qet nîşana nexweşiyekê û aciziyekê pê ve diyar nebû. Bi xwe his bi tiştekî nedikir û min jî tiştek jê dernexist. Ez nizanim ji bo çi pê xweş bû ji êvarê ve bikeve rê. Min hez dikir em beyaneke zû derkevin û em roja xwe ya yekê dirêj bikin û em çend qonaxan bimeşin. Wî bi awakî din lê nêrîbû. Planê xwe bi awakî din çêkiribû. Wî dixwest em roja yekê zêde aciz nebin. Em êvarekê bikevin rê û piştî şeş–heft saetan bigihîjin şikevtê. Vê şeva xwe li wir derbas bikin. Wî ev roja yekê ji bo xwe lê xweş kirin, ji bo perwerdeyî danîbû, ji bo ko ling û piyên me nerm bin û di hemû warî de em xwe ji bo wê riya dûr û dirêj amade bikin. Vêca bi rastî baş jî hesab kiribû, heger me wiha nekiribûya, wekî min lê binêrîbû, me wisa kiribûya, em difewitîn. Hê roja yekê em ê bi temamî aciz bûbûna û wê riyê çavên me bitirsanda. Lê nêrîna wî ew bû, ko em roja yekê xwe bi tu awayî nêzîkî acizî û zehmetiyê nakin, em li dijî wê riya dirêj û zehmet ranebin, tenê em ê xwe perwerde bikin û çav, dest, pê û pişta xwe, hemû ruhê xwe hîn bikin û em ê xwe ji bo roja pişt re û ji bo rojên bên re amade bikin.
Ev jî, ev fikrên han jî feydê nedan me, em careke din têkçûn. Careke din jî hemû tiştên me xera bûn. Di rastiya xwe de ew bi xwe têkçû, ne ez. Ew yeka ko nediket û nehatibû bîra yekî ji me, qewimî. Min bîra hemû tiştan dibir, lê bîra mirinê, bîra mirina bavê xwe nedibir. Ez dibêjim ew tê de çû, lê bi rastî yê tê de çûyî ez im, ne ew e. Ew mir û rizgar bû, lê yê çiqas barê giran ê vê dinê heye li ser milan e, ez im. Ez ew kes im ko çiqas barê giran ê vê dinê heye li ser milan e. Ew ez im ko serê dinê lê hatiye hev û ez nizanim ez ê çi bikim. Cihêtiyeke şiklî ew e ko ew miriye û ez sax im, lê sed xwezî bi wî, sed xwezî bi hemû miriyan, qet nebe carekê dimirin û temam. Ez jî nebixêra ruhê xwe sax im û dijîm, lê çi heye hêviyek di dilê me de tune, ez tu ronahî ji tu milekî ve nabînim û nayê dîtin.
Bavê min pir zû mir. Min bawer nedikir ko wê mirina zû bêhnê lê biçikîne û wî têxe tengiyê. Ez behsa temenê wî nakim. Ez behsa wê dikim ko gelek zû ji taqet û qudûm ket û temam bû. Ji temen têra xwe xwedî temen bû. Di ser şêstî re bû. Germî û sermiya jiyanê gelek dîtibû. Vê carê gelek li ber xwe neda. Roja me ya pêncan bû. Bi şev bavê min mir. Eger ew wê şevê bimaya û bigihîşta sibehê, em ê têketana roja şeşan, lê ew wê şevê temam bû. Mirina wî ji nişka ve bû. Rojên destpêkê pir baş bû, pir jî gurr bû. Tenê roja dawiyê, roja pêncan, westiyayî dixuya. Min his kir ko ew wekî berê gavannavêje û pêş nakeve. Car caran radiwesta û bêhneke baş dida û vêca dikete rê. Ez jî ji ber dilê wî pêş nediketim, min nedixwest his pê bike ko ez pê hesiyame ew betiliye. Min jî xwe paş dixist û gavên xwe girantir dikir. vareke dereng bû me da newaleke kûr. Sorayî di asoyê rojavayê de nemabû. dî dibû em rawestin, dibû em çavên xwe li ciyekî wisa bigerînin ko em bikarin êvara xwe tê de bibin serî. Roja borî jî her me wisa kiribû. Wê êvarê bavê min ne wek carên din bû, rengê wî têk çûbû. Dema ko em li ber kendalekê rûniştin nefeseke kûr kêşa û tiştek negot, min dizanîbû jan û xemeke zêde û mezin di dil û hinavê wî de peng xwariye, lê ew ji wan nebû zebûnî û bêdesthilatî bi rûçikê xwe bide xuya kirin. Ez gelek pê ketim ko pariyek nan bixwe, qemçek av vexwe. Tiştek nexwest. Ji min re got, tu nanê xwe bixwe, ez niha tiştekî naxwim. Negihîşt sibê. Her eynê wê şevê û eynî li wî ciyî mir. Mirina wî jî gelek ecêb bû. Min kesek nedîtibû wiha bimre.
Ev çar roj in ko ez bi termê bavê xwe re dijîm. Îro, vê êvara ha, ev şeva ha çar rojên temam e. Lê her tenê Xwedê pê dizane ew çi çar roj bûn. Ya hatiye serê min ne ji wan e mirov bikare neqil bike û ne ji wan e behsa wê bê kirin.
Eger min bizanibûya dê ev yek bê serê me û ez ê van rojan bibînim, min ne ev rê dida ber xwe û min ne xwe û ne jî bavê xwe tûşî van hemû bedbextî û malwêraniyan nedikir. Ma min ê çawa zanîbûya, ez ne falavêj im û ne jî xeybzan im. Min dizanîbû ko dê deh–panzdeh roj bikişîne û em ê bi xweşî bigihîjin qonaxa xwe. Bi rastî bavê min ji min pir hez dikir. Wî bi xwe ev rê hilbijart. Ez bi fermanderiya bavê xwe perwerde bûbûm. Ez ji gotinên wî dernediketim, ji min re bigota here ser wê bilindahiyê xwe bavêje xwarê, min ê xwe biavêta. Eger min ji vê hatinê hez nekira, min dikarîbû ez wî bi awakî tê bigihînim, lê bi dilê min bû, loma ez bi tu awayî li dijberî bavê xwe derneketim.
Her şeva yekê dema ko me berê xwe da şikevtê, min his kir ko rewşa bavê min ne wek berê ye, dev û zimanê wî guherîne û bi awakî din bi min re diaxive. Hinek caran tenê em kur û bav bûn, kur û bavekî ko her çend em gelek nêzîkî hevûdu jî bûn, lê cardin sînorek di navbera me de dima, sînorek ko ne min dikarîbû ez jê derbas bibim û ne wî dixwest jê bibore. Niha, wekî mirov bêje bavê min îtaeta wî sînorî nedikir. Min ew wek dostekî dihesiband û pirs jê dikirin. Min yekser wisa hesiband ko dixwaze bi min bide fahm kirin ko niha êdî em du hevalên seferî ne. Em du rêwî ne û divê em xweşî û nexweşiyên xwe li hev parve bikin. Ay bavo can! Bila em ne pênc rojan, bila pênc salan bi hev re di rêwîtiyê de bûna. Bila hemû zehmetî û serêşî para min bikatana û bi tenê tu nemiribaya. Niha xemên min ne yek û didu ne, li milekî derdê herî giran ê mirina bavê min, li milekî din jî termê bavê min, bûye barekî giran û ketiye ser milê min. Rizgariya min jî jê tune. Ez ê çi lê bikim, ma qet dibe ez her wiha wî di vê çolê de di cîh de bihêlim, ez ê ji kê re di cîh de bihêlim û piştî çi?! dî ne di wî halî de ne ko bi poşmambûnê ji vî derdî re çareyek bê dîtin. Eger roja rêwîtiya me ya yekê, min bizanîbûya dê ev yek bê serê me, em ê gelek bi hêsanî vegeriyana, ji ber ko em hê nêzîk bûn û dûr neketibûn.
Lê niha vaye em neh roj in di rê de ne û em gelek dûr ketine. Em neh roj in di rê de ne! Belê rast e, neh roj in, lê ne riya neh qonax rê ye, çunkî tenê ew pênc rojên em bi hev re bûn, hemû rojê, em riya qonaxek rê dimeşiyan. Em ewqas rê dimeşiyan, ko mirovekî dikarîbû rojekê bimeşe. Lê ji wê roja bavê min miriye heta niha min nekarîbû ez ewqas bimeşim, dema ko em bi hev re bûn, em baş dimeşiyan û rê ji ber me dîçû, lê niha ew tenê bi min nabe, çunkî ez tenê me. Heger em bêjin ez ji ber tenêtiya xwe nikarim baş bimeşim, îhtîmal e ew ne rast be; li milekî, dema ko mirov bi tenê be, zilamekî tenê bi serê xwe be, siviktir e û divê baştir bimeşe û paş de nemîne, li milekî din jî ez ne tenê me. Niha jî ez û bavê xwe bi hev re ne, her wek roja yekê û ew pênc rojên em bi hev re dimeşiyan, lê niha êdî bavê min ne xwe bi xwe ye, belko termê wî ye, termekî ko bêhn girtiye û divê ez wî hilgirim heta em bigihîjin şûnewarekî, ciyekî. Vaye çar roj in ez û ev termê ha di rê de ne, lê ew riya em van çar rojan meşiyane, ne riya çar qonax rê ye. Îhtîmal e em tev bi ser hev riya qonaxek rê meşiyabin. Na. Yê ko dimeşe ez im, ne bavê min e. Ew termekî nû ye û nikare bimeşe. Termek e û bêhn jî girtiye. Lê divê ez bi xwe bimeşim, termê bavê xwe jî hilgirim û gav bi gav ji vî milî deynim milê din.
Roja yekê hindik mabû ko ez bêhêvî bim û teslîm bim, ez gelek westiyabûm, ez nizanim çawa bû ez bi ser ketim! Ez wa dizanim ko her evînî û siyaneta min a ji bavê min re hat hawara min, heke ne ez ketibûm, lê çi heye ez rojên pişt re baştir bûm. Ew şeva bavê min mir, serê sibê serê dinya min li min hat hev. Ez bi şev raneketibûm, saniyekê jî xew neketibû çavên min. Ez li hemberî termê bavê xwe bûbûm reben û pepûk. Ez nav û navan re digiriyam û hinek car jî min dixwest serê min rehet bibe ko ez bikaribim bifikirim. Ne dibû. Min nedikariya ez tiştekî bikim. Ez bê his û kerr bûbûm. Ez perîşan bûbûm. Min bîra razanê jî nedibir. Ma çawa li wê newalê, li wê çolê, li tenişta termekî, ew jî termê bavê min, xewa min bihata. Ez li benda derketina rojê bûm. Min dizanîbû ko eger roj derkeve, wê hemû tişt hêsantir be. Min wisa dizanibû her ew roj tenê ye û bes. Ez dikarim bi roj xwe bigihînim ciyekî, yan bavê xwe bigihînim ciyekî û bi awakî çareseriyekê ji term re bibînim.
Min wê şevê bi hezar halan derxist sibê, şeveke dûr û dirêj, şeveke tarî, şeveke tijî xem, rondik û girîn. Hinek car min wisa dizanî agir ketiye dilê min, hinavê min, qirika min. Car caran ez bi kul û dil digiriyam. Ez ji bavê xwe re digiriyam. Li ser termê wî digiriyam. Girîna min ne tenê ji ber ko ew bavê min bû, ji cih û awayê mirina wî re bû. Îhtîmal e eger ew li mal bimira, ew li ser ciyê xwe, li ser nivînê xwe bimira, bi vî awayî eziyet nedida min. Ko di wê çolê de û di wê şeva tarî de, min bavê xwe bibîr dianî, min termê wî bibîr dianî, min bêkesî û bedbextî bibîr dianî, kiziniya janeke germ û tûj ji hinavê min dihat xwarê. Hawar ji min bilind dibû û ez bi kul digiriyam. Ez demek baş digiriyam. Pişt re hêdî hêdî girîna min disekinî û ez hêmin dibûm. Wî wextî min dixwest ez bifikirim, min dixwest ez bifikirim ka ez ê sibê çi bikim, min nedikarî, nedibû. Sibe hat. Ew sibeya ez bêsebir li hêviyê bûm û min dizanîbû her bi hatina wê dê deriyek li min vebe, hat. Lê gelek dereng hat.
Taze şefeqê avêtibû, berê hilatina rojê, min li dev û çavên bavê xwe nêrî, min niha êdî baştir û zelaltir ew didît. Kizîn ji cergê min hat, careke din girînê serê dilê min girt, girîneke ji carên din kûrtir, ji carên din germtir, gelek germtir. Perîşaniyê xwe berda ser rû û çavên min, ji zebûniyê, ji bêpariyê û ji bêdesthilatiyê. Ji wê jî bêdesthilatir, ji wê jî zebûntir ez bi xwe bûm. Em herdu jî bêkes û bêdesthilat bûn. Her wisa ez nû têgihîştibûm ko mirina bavê min çi li min dike; li ser rojên min ên niha û li ser dahatiya min jî. Min ew şeva xwe ya dirêj li pêşberî term bir serî, bêyî ko ez lê bifikirim. Min dizanîbû bavê min miriye, lê cardin wisa dihat pêş çavên min, wekî bêjin tiştekî wisa neguherîbe. Ew her li ciyê xwe bû, ew ciyê êvarê ko me şeva xwe tê de derbas kir. Wê êvarê ji bo bîhvedanê li wir rûniştibû, ji bo şeva xwe bibe serî, niha jî her li wî ciyî, di şûna xwe de, raketibû. Lê niha bi awakî din bû. Min dizanî êdî bûye roj û dibê em biçin, dibê ez termê bavê xwe hilgirim, bibim û em biçin ciyekî din.
Dema ko êvarê me berê xwe da vî ciyê, min dizanî ew gelek westiyaye. Her bi zû ji bo raketinê ciyê xwe xweş kir. Ji raketinê re! Mimkun e ji bo mirinê ciyê xwe ji raketinê re xweş kiribû. Mimkun e pekiya bû dilê wî û wî jî xwe ji mirinê re amade kiribe. Min hez dikir ew biaxive, lê min dizanî ji ber westandinê lê xweş e bîhna xwe vede. Yek û dû caran serê xwe li vî milî û li wî milî zivirand. Gelek rehet nefes distand, gelek li ser xwe bû, gelek bêdeng bû. Carekê bangî min kir, bi navê min bangî min kir:
– Belê, bavo can.
– Tu çi dikî...?!
Min dikir ko ez bersîva wî bidim, min bala xwe dayê ew destê ko di dema pirsa xwe de hinek bilind kiribû, nizm bû û ket tenişta wî. Ez ber bi wî ve çûm. Min baş bala xwe da ser û çavên wî, min li singê wî nêrî ka gelo di dema nefes sitandinê de radibe û rûdine yan na?! Bavê min miribû. Bê his, bê deng û bê hereket. Mimkun e eger yekê din di ciyê min de bûya, bawer nedikir, nedixwest bawer bike, lê ez yekser tê gihîştim, her yekser min zanîbû ko ew miriye. Bi hemû tiştî ve diyar bû ko miriye. Ew ji wê nebû ko ez ber bi şaşiyê ve bibim, yan şikekê ji min re çêke.
Ji wê rojê, ji wê seetê şûn de tiştek di dilê min de bû girê; gotina wî ya dawiyê ko guhê min lê bû, ji pirsa dawiyê, mebesta wî çi bû? Gelo wî wextî pirs dikir, di dema pirsa xwe de, ez bi çi ve mijûl bûm û min çi dikir, an mebesta wî ew bû ji wir şûn de, ji bo dahatû û ji bo pêşerojê, ez çi bikim û niyeta min ew e ez çi bikim!!
Bavê min bi vî awayî bû. Berê jî wisa bû. Gelek caran gotinek digot, min nedizanî mebesta wî çî ye. Gotin bi awakî wisa digot ko mirov dikarî bi çend awayan tehlîl bike. Pişt re qasek şûn de, yan ez hêdî hêdî bi mebesta gotina wî digihîştim, an bi xwe careke din bi gotineke din û bi awakî din ez tê digihandim, lê vê carê êdî ne wisa ye. dî ew tune ko min têbigihîne. Ez jî heta roja bimirim, ez ê di dilê xwe de bibim û bînim û bi hemû awayî tehlîl bikim. Feydeya wê jî tune. Eger ez rast jî tehlîl bikim, êdî ew nemaye ko heta dilê min xweş bike ko ez baş tê gihiştime yan na.
Bêyî ez bifikirim, her eynî wê sibê, min biryar da ez bimeşim; termê bavê xwe hilgirim û bimeşim. Min dixwest herçî hê zû ye ez ji wê newal û kendalê derkevim û bikevim ser riya xwe û bimeşim. Min destê xwe avêt termê bavê xwe û ew hilgirt, min ew bi himbêzkî hilgirt. Ne gelek giran bû. Ez hêdî hêdî bi çêle û çepên newalekê ve derketim jorê. Li jorê deşteke fireh, hişk û rast û rewan hebû, riyeke pahn di rexê newalê re derbas dibû. Min bi yek bêhnê term hilgirt û heta ez negihiştim ser rê min ew danenî erdê. Lê nefes li min çikiyabû. Min termê bavê xwe li wir hêdî hêdî danî ser wê erda hişk û ez bi xwe jî li tenişta wî rûniştim. Ez di dilê xwe de ketim fikra hezar û yek bîran. Baş e ez ê niha berê xwe bidim ku, ez ber bi kîjan riyê ve biçim. Di destpêkê de em ber bi kîjan riyê ve diçûn, niha jî her cardin ez ber bi wê riyê ve bimeşim an ez bi paş de vegerim? Gelek ecêb bû ko beriya ez term hilgirim û ji kendalê derkevim çawa ez nefikirîbûm. Bêyî ez bizanim ez ber bi ko ve diçim, min ew term ji bo çi hilgirtibû.
Min nizanîbû ez ê berê xwe bidim kîjan milî, ez vegerim, ew riya ko em pê de hatine, ez bi paş de vegerim, an ez her dewam bikim û bimeşim. Di destpêkê de dema ko me dest bi meşa xwe kir, em ber bi vî milî ve diçûn. Lê wî wextî ez û bavê xwe bi hev re bûn. Wî ev rê hilbijartibû. Bi xwe gotibû em ê ber bi vî milî ve bimeşin. Niha bavê min miribû, wî ne dikarîbû riyek daniya ber min, ne jî dikarîbû bêje tu ê wiha bikî. Niha dibû ez bi xwe biryar bidim. Biryara yekê ya piştî mirina bavê xwe bidim û wê bi cih bikim. Ev ji min re ne hêsan bû, ez ko bi fermanên bavê xwe perwerde bûbûm, êdî kesek tunebû ez guhê xwe bidimê û bi gotina wî bikim. dî dibû ez bi xwe biryar bidim û bi xwe jî bi cih bikim. dî diviyabû ez bi xwe rê bibînim. Ez fikirîm ko bi paş de vegerim, her di eynî riya ko em tê de hatibûn de, bi wî awayî jî ez ê paş de vegerim, em vegerin; ez û bavê xwe em çawa hatibûn, em ê bi wî awayî jî vegeriyana, her eynî di wê riyê de, lê vê carê dibû tenê ez rê hilbijêrim, çunkî bavê min miribû, êdî niha termek bû, diviyabû bê hilgirtin û ciyê wî bê guhertin. Min dizanîbû eger ez di wê riyê de vegerim, pênc roj rê li pêşiya min in. Lê ew pênc rojên ko em herdu meşiyabûn, ez û bavê xwe, em meşiyabûn, niha diviyabû, ez termê bavê xwe jî hilgirim. Ne tenê pênc rojan, ez panzdeh rojan jî nedigihîştim ew ciyê ko em jê hatibûn. Vêca çima ez ê vegerim?! Bavê min bi xwe ev riya ha hilbijartibû, wî bi xwe dixwest em di vê riyê de bimeşin, niha jî divê ez li gor wî bikim. Ez ê her bimeşim. Ez nizanim divê ez çiqasî bimeşim, dê ji min re û ji me re çiqas bidomîne. Min nedizanî em ê bigihîjin ku, divê em bigihîjin ku; lê diviyabû em bimeşin, ji vir dûr bikevin, diviyabû ez bigihîjim ciyekî, bavê xwe, termê bavê xwe, bigihînim ciyekî.
Min termê xwe hilgirt û ez ketim rê. Cardin min himbêzkî hilgirtibû. Min herdu destên xwe li navtenga wî alandibû, ser û milê bavê min diket ser milê min ê rastê. Bi vî awayî meş nerehet bû. Gelek caran bêyî ez ber pê xwe bibînim ez dimeşiyam. Baş bû ko rê rast bû, tirsa min a ketinê tunebû. Min nikarîbû ez bi vî awayî bidomînim. Bavê min ne zêde giran bû, termê bavê min ne ewqas giran bû, lê cardin ez diwestiyam, diviyabû ez wî car caran daynim erdê û bêhneke baş bidim, pişt re ji nû ve hilgirim û bikevim rê. Heta nîvroyê û heta qasek piştî nîvroyê jî bi vî awayî ez di rê de bûm, ez qasek dimeşiyam û pişt re min termê bavê xwe datanî erdê û bêhneke baş dida. Min dixwest bi van bêhnvedanan hêz û taqetek bê ber min û cardin bikevim rê... Lê piştî nîvroyê, êdî taqeta min nemabû; bêxewiya şeva borî, birçîtî, girîn û xem û hilgirtina termekî, termê bavê xwe. Min dizanîbû ko ez dikim êdî ji çeng û baskan bikevim, ji herdu ejniyên çokên min ji ber arhanê jê tîr dibarîn. Ez gêj dibûm û car caran ko piştî bêhnvedanê min dixwest ez rabim piyan, çavên min reş dibûn. Di dema meşê de jî hinek caran ez nîvruhî dibûm. Min dizanîbû nabe ez bi vî awayî bidomînim, ez nikarim bi vî awayî bidomînim, divê ez li ciyekî rawestim û ji vê zêdetir neçim. Diyabû ez rakevim û bêhneke baş bidim, ji bo ko ez xwe ji rojên bên re amade bikim. Ne dibû ez hema bi yekcarî rawestim û term daynim erdê, diviyabû ez bigihîjim ciyekî, penayek, bikarim şeva xwe lê derbas bikim. Li wan nêzîkahiyan ne newal û ne jî kendalek hebû, tenê li dûr, girek, girekî biçûk dihat dîtin. Diviyabû ez bigihîjim wir, termê bavê xwe bigihînim wir û vê şeva xwe li wir derbas bikim. Lê heta ez gihîştim wir û heta ez hilatim jorê, ruhê min ji pozê min hat xwarê û min hezar caran daxwaz û xweziya mirinê kir. Min hizir dikir ko ez ê zû bigihîjim wir û pişt re ez ê baş bêhna xwe vedim; lê çi heye ez êvareke dereng gihîştim ber pêşkên wî girî, serkevtina wê ji tevan zêdetir ez westandim. Gir ne ewqasî bilind bû, lê min nikarîbû ez digel termekî pê ve rapelikim. Diviyabû ez bi awakî din term hilgirim. Ji beyana sibê ve bû ko ez ketibûm rê û min term bi himbêzkî hilgirtibû. Niha ko min dixwest ez derkevim jorê, giraniya term bi awakî wisa diket ser milê min ko ber bi jêr, ji jêr ve min pal dida ber. Eger min zêde hewil nedaya min dikaribû ez bikevim xwarê. Min vê carê ew pişt kir. Di temamê jiyana xwe de cara yekê bû ez bavê xwe pişt dikim. Pir nexweş bû, pir zehmet bû. Nayê bîra min ko bavê min di saxiya xwe de hatibe piştkirin. Ez dizanim mirovên mezin ên bi temen û zarokên biçûk, ji bo ko ji av û çeman bên derbas kirin, tên piştkirin. Ev li ba min ne ecêb û zehmet bû, lê çi heye niha hilgirtina termê bavê min bi min gelek giran dihat. Xwezî min bavê xwe bi salan bi zindî bidaya pişta xwe. Lê ez naçar nebûma di vê kurteriya han de termê wî bi vî awayî hilgirim.
Li serê gir, yek–du komên ji keviran hebûn, kevirên biçûk û mezin komî serhev kiribûn û tenişta wan çal bû, erd bi awayî goreke teng, wekî sengerek hatibû kûr kirin. Li gor min ew ji bo çeperan bi xwe hatibûn çêkirin, lê ne çeperên şer, çeperên nêçîrê, bi vî awayî ko nêçîrvan di wê çalê de xwe veşêre û lûleya tivinga xwe têke nav keviran, an deyne ser keviran, nêçîrê bike. Bêyî ez bifikirim min termê bavê xwe danî nav çalekê. Mimkin e ji ber ew çal wekî goran hatibû kolandin, gor dianî bîra mirov.
Min nikarîbû ez li rex termê bavê xwe rakevim. Pir xewa min dihat, ez pir westiyabûm. Min dizanîbû divê ez baş rakevim, toleya bêxewiya şeva borî û aciziya îro vekim. Ez rabûm û çûm û min xwe li rexê koma keviran berda erdê. Min his dikir ko min bavê xwe tenê hiştiye. Min wisa dizanî ko ew koma keviran sînorek e ketiye navbera min û bavê min. Li gor min wisa bû ko bi vê dûrketinê ew rêz û evîna min a li hemberî bavê min kêm bûye. Lê diviyabû ez rakevim, diviyabû ez baş rakevim, ji bo ko ez sibê baş bimeşim, ji bo ko rojekê zûtir termê bavê xwe bigihînim ciyekî.
Dema ko beyana sibê ez ji xew hişyar bûm, tirseke ecêb ez girtim, tirseke bê mîsal, temamê bedena min dileriziya. Min çawa karîbû, min çawa wêrîbû wî termî, termê bavê xwe, wisa bi tenê, di wê çolê de, di cih de bihêlim? Çawa dilê min razî bûbû?! Wisa dixuyê ji ber westandinê min melheza tiştekî nekiribû, baş e eger dirindek, cinawurek, termê wî xwaribûya, yan perçek jê vekiriya, dê niha min çi kiribûya! Wê çaxê diviyabû heta mirinê min li xwe loman kiribûya; lomên kêmhişiyê û kêmjîriya xwe bikim. Tiştek bi termê bavê min nehatibû, lê bi bîranîn, bibîranîna wê ko îhtîmal bû tiştek lê bihatiya, ji serî heta piyên min ez dilerizandim. Hinek mûrî (mûristang) li ser term bûn, li ser kincê bavê min diçûn û dihatin, ew gelek bi hişyarî diçûn, car caran jî disekinîn, wekî tu bêjî bêhna xwe vedidan û pişt re cardin diketin rê. Min bi nêrîneke bi rûmet li bavê xwe nêrî, min guherînekê tê de nedît. Li gor min hinek, gelek kêm, ji berî mortir dihat xuya kirin.
Wê rojê ez qederek meşiyam. Ez nizanim ez çend saet û çend qonax meşiyam. Lê ji bo ko ez newestiyabûm û şeva beriyê ez baş raketibûm û min bêhneke baş dabû, ez rehetir dimeşiyam û term hêsantir dihat hilgirtin. Diyar e ez seranserê wê rojê wisa nebûm; ez tenê danê sibê gurtir bûm û pêwistiya min zêde bi rûniştinê û bêhnvedanê tunebû. Piştî nîvroyê min his kir ko navmilên min û baskên destê min diêşin, pişta min, piştmaziya min eziyetê didin min. Lê cardin ez nesekinîm, heta dereng, heta êvareke dereng di rê de bûm. Diyar bû ko ez ji ciyê xwe yê do gelek dûr ketibûm, çunkî ev ciyê ha bi dar û av bû, hêşîntir bû. Giya, tewrî û deviyên biçûk li herdu milên rê hebûn û çiqas diçû zêdetir jî dibûn. Bi eksê do, îro qet bêhna min jî teng nebû. Do car caran min xwe bi xwe fikra bavê xwe dikir û li jiyana, li bêçaretî û bêkesiya bavê xwe dikir, kelên girînê dihatin min û rondik ji çavên min dihatin xwarê, lê çi heye wisa dixuya ko îro ew hemû ji bîra min çûbûn; ne girîna min dihat, ne gunehê min bi min û ne jî bi bavê min dihat û ne dilê min tijî dibû. Heta min his dikir ko ew tirs û sawa termê bavê min a do hebû, îro nemaye... Dema ko ez ji bo bêhnvedanê rûdiniştim min term bê xem datanî erdê, bêyî wekî do, gelekî lê hişyar bim û guh lê bim ez çawa wî didanim erdê.
Roja sisiyan min bêyî gotin, biryar da ko êdî ez wî hilnegirim. Şev sar bû. Ez çend caran ji ber sermayê hişyar bûm. Min xwe baş pêça bû, lê cardin jî ez dicemidîm. Serê sibê hemû bedena min diêşiya. Min dizanî ko êdî ez nikarim termê bavê xwe hilgirim. Diyabû ez riyeke din bibînim. Bi çi awayî dibe bila bibe gerek e ez wî bigihînim ciyekî, ciyekî dûr, ciyekî ko ji vir gelek dûr be. Yekser min melheze kir ko divê ez bi çi awayî be tiştekî peyda bikim, tiştekî durust bikim, vî termê daynim ser; darbestek, kaşedarek û bi vî awayî ez dikarim wî di pê xwe de kaş bikim. Min dizanî ko eger ez wiha nekim ez ê li ser destan bimînim û ez nagihim tu cî.
Li van nêzîkahiyan tiştek nedihat dîtin ko bi kêr bê ez tiştekî jê çêkim. Lê do serê êvarê, berê ez bigihîjim vir, ez li nava qamîş û daristanekê re derbas bûm. Ew tiştên ji min re lazim in li wir bi dest dikevin, dibê li wir bi dest bikevin. Min nedizanî ez ê çi ji termê bikim. Ji xwe nedibû ez wî ji nû ve hilgirim û riya du seetan paş de vegerim. Eger min bixwestiya jî min nedikarî ez wî li seranserî wê riyê hilgirim. Dibû ez wî di cih de bihêlim. Her eynî li wê çolê, heta ez vegerim di cih de bihêlim. Min nedizanî dê çiqas bikêşe. Qet nebe dê şeş–heft seet lê biçe. Dibû ez van şeş–heft seetan term li vê çolê di cih de bihêlim. Ez gelekî ditirsiyam tiştek bê serî. Çima divê tiştek bê serî? Ji xwe do êvarê jî ji bo raketinê ez gelek jê dûr ketibûm û min ew jî her di cih de hişti bû. Heta beyana sibê ne min serekî lê da û ne jî agahê min lê bû.
Min ew di cih de hişt û ez çûm. Ez danê nîvroyê vegeriyam û min darên darbestê bi xwe re anîn. Darên darbesta çi, du darên bi girê yên qahîm û hatibûn rastkirin, li herdu seran û naverasta wê, li çar–pênc ciyan meliyên qamîşan li ser hatibûn raxistin û bi şivên nerm pê ve hatibûn girêdan. Dima merdîwen. Merdîwenek ko lingên wê qasek ji hev dûr bin. Min piştiniya bavê xwe ji pişta wî vekir, feyda wê hebû. Min paltoyê wî derxist û termê xwe danî ser darbesta xwe. Min palto bi awakî wisa li ser raxist ko ser, çav û rûyê wî bigre, pişt re min bi piştîniyê baş bi darbestê ve girê da û îşk jî da. Min ewqas îşk dabû, term bi darê ve bûbû yek perçe. dî ez dilgerm bûm ko ez ê bikarim di pê xwe de kaş bikim. Min tenê dikarî ez serê darên darbestê bigrim, ji erdê bilind bikim û kaş bikim. Serê bavê min li aliyê serê merdîwenê bû, herdu piyên wî jî li aliyê herdu piyên merdîwenê bûn. Eger min bi vî awayî di pê xwe de kaş bikiriya, tenê herdu piyên darbestê bi erdê re kaş dibûn. Piştî bêhnvedaneke baş ez ketim rê û min term û darbest bi hev re di pê xwe de kaş kirin. Dema ko herdu lingên darbestê bi erdê re kaş dibûn dengekî gelek nexweş jê dihat. Lê çi dibe bila bibe ji term hilgirtinê gelek xweştir bû, ji ber ko siviktir bû, gelek siviktir jî bû. Hêdî hêdî ez hînî deng û xişiniya daran jî bûm. Car caran ew destê min ê diqerimî, min ew diguherand, bi destê din dikêşa.
Bi vî awayî ez du saetan meşiyam, lê min his kir ko nava lepên min digizgizînin. Min term danî erdê, li nava destê xwe nêrî, berboq dabûn. Berboqeke mezin. Min dizanî dê ew min aciz bike. Berê jî hatibû serê min. Dest ko berboq da, bi taybetî eger nava lepên te be, divê tu karekî pê nekî, hekene giranî dikeve ser û ew diteqe. Berboq eger beriya gihîştinê biteqe êşeke wisa dide dilê mirov te‘rîfa wê ne mimkun e, bi taybetî eger hewayê sar lê bide, êdî wekî dil û milakê te wekî bi kêrê bê rewatin bi wî awayî lê tê. Tu çareya min tunebû. Demekê tenê min bi destê çepê kêşa, lê çi heye ew gelek zû qerimî. Min dît ko ev wiha nabe, ez gelek betilîm. Min dest fikra çareseriyeke din kir. Dastmaleke min a mezin hebû. Min anî her serek wê bi serê darekî darbestê ve girê da. Vêca min serê xwe tê re kir. Niha ew destmal diket ser singê min. Vê carê di ciyê destan de min darbest bi singê xwe dikêşa. Ev baştir bû. Ji bi destkêşanê baştir bû, ger çend giraniyeke zêde dixist ser singê min û car caran serê daran jî li navmilê min diketin. Qasekê jî ez bi vî awayî meşiyam. Nefesa min çikiya bû. Min gelek zêde xwîdan dabû. Min êdî nedikarî ez ji vê zêdetir biçim. Nêzîkî avabûna rojê jî bû. Es sî–çil gavan ji rê dûr ketim û min li ber palekê darbest danî erdê û ez rûniştim. Ez ewqas betilî bûm, bi rûniştinê re xewê ez girtim. Min melheza termê kir, termê bavê min, ez ji darbestê vekim û deynim ser erdê?! Ez ji ber çi jê vekim, ew ne sax e heta ez bêjim dê şev rabe û bêhna xwe vede. Her bi darê ve bimîne baştir e, ji ber ko bi vî awayî ji sibê re hazir e, pêwîst nake ez careke din bi girêdan û qahîmkirina wî ve mijûl bim. Ez dikarim yekser wî rakêşim û bikevim rê. Min term li wir di cih de hişt û hinekî ji wir wê ve min xwe berda erdê û ez raketim. Min serê sibê hêdî hêdî xwe da hev û xwe hazir kir ko ez termê bavê xwe hilgirim û bikevim rê, lê ez bizdiyam. Du–sê gav mabûn ko ez bigihim ba termê, min bêhnek seh kir, bêhneke tûj û giran. Min wisa his kir ko sing û gewriya min genî bûye. Termê bavê min bêhn girtibû. Gelek nexweş bû, gelek giran bû, ko ez bawer bikim termê bavê min bêhn girtiye. Bêhneke wisa jê dihat min nekarî ez heta ew ciyê ko ez hatibûm pê ve pêş ve biçim, bêhneke wisa nebû ko mirov bikare xwe li ber ragire. Serê min gêj bûbû. Ev çi roj bû ez ketibûmê? Çima diviyabû ev hemû tişt bên serê min! Ji ber çi min di serî de fikra van tiştan nekiribû? Her eynî wê rojê, wê şeva ko bavê min mir, ji ber çi min fikra wê nekir ko ev term e îro be sibê be her dê bêhn bikevê? Term, nabe demeke dirêj ji derve bimîne, bi taybetî di vê çolê de û di vê riya dûr û dirêj de ko min dabû ber xwe. Min melheze kiribû, lê nedibû ez termê bavê xwe li vê deşt û çola xalî bihêlim, diviyabû ez bigihim ciyekî û bigihim avahiyekê. Niha jî li min xerab qewimî bû; beriya ez bigihim ciyekî, beriya ez bigihim avahiyekê, termê bavê min bêhn girtibû. Cardin nabe ez wî li vir di cih de bihêlim û biçim. Dê ez ê çi bikim, ez ê çi bi vî termî bikim! Çi bi vî termî bikim ko bêhn jî girtiye! Taze nabe ez wî wekî do û pêr hilgirim û bikişînim. Lê ji bo çi armancê? Ez ê bi ko ve biçim, bibim ku! Ez ê heta ko di pê xwe de bikişînim, ez ê heta ko bikarim di pê xwe de bikişînim!
Çiqas diçû bêhna term girantir dibû. Armanca min çi dibe bila bibe, divê carekê ez xwe li ber vê bêhna ha ragirim, ez xwe li hemberî vê bêhnê ragirim, hekene ez nikarim tu karî bikim. Divê ez bikarim xwe lê nêzîk bikim, heta ko ez bikarim çareyekê lê bikim. Min piştîniya xwe ji pişta xwe vekir û serekê wê bi darbestê ve girê da. Ev êdî çareseriya dawiyê bû. Min dest bi kişandinê kir, lê min çiqas dikarî ez jê dûr disekinim. Min dizanî ev bi ser nakeve, çunkî eger ez bi vî awayî bikişînim, dê hemû darbest di ser erdê re, di ser rê re kaş bibe. Îca ew dikare çiqas li ber xwe bide, ez nizanim. Lê ez bi kişandinê dilxweş im, dê darbest biderize, ji hev û du bikeve û xirduxaşî be. Çareke din jî tunebû, diyabû ez wiha bikim, heta ez bigihim ciyekî baştir, ciyekî ji vir baştir û musaîtir be.
Ez ketim rê û min term û darbest di pê xwe de kaş kir. Bi saya piştîniyê ez pênc–şeş gav jê dûr bûm, feyda vê jî hebû, bêhn her dihat, lê hinek kêmtir bû. Term, îro ji do girantir bû, îhtîmal e ko hemû bi erdê re kaş dibû ji ber wê ye. Deng jî guherî bû, do wextê min dikişand xişexiş jê dihat, dengê îro wekî teptepê bû.
Min nêzîkî du saetan bi vî awayî dewam kir, min his kir ko dengê kêşandinê jî guherî ye; xirexirek jê dihat. Min ji dûr ve li term nêrî, ji ber bêhnê min nedikarî ez nêzîk bibim. Min tiştekî fehm nekir. Cardin ez ketim rê. Ez qasekî çûm, ew deng hê jê dihat. Ez sekinîm. Min serê piştîniyê danî erdê û ez ji dûr ve li çarmedorê termê zivirîm; yek ji wan çewên xwarê ko min pê meliyên qamîşê bi darên darbestê ve girê dabû, qetiyabû. Niha herdu piyên bavê min, lib lib, bi erdê re kaş dibûn. Li ser erdê û bi ser rê re, hem şûna serê herdu daran û hem jî herdu piyên bavê min dixuyane. Ev herdu serên vî milî û wî milî yên darên darbestê bûn, yê ortê jî yê bavê min bû. Min li bavê xwe nêrî, min dît ko tenê ferek sol di piyan de bû, fera din ketibû. Gelo li ko ketibe! Mimkun e hê di destpêkî de, ko xişexişê dest pê kir, ew ketibe. Li ko dibe bila bibe, ez ê êdî taze çi lê bikim; nexwe ji vir şûn ve ez ê biçim li pê ferekî sol bigerim. Min di dilê xwe de his dikir ko ev li hemberî bavê min sivikiyeke, ko bi vî awayî piyên wî yên rût ji derve, bi erdê re kaş dibe. Cardin min serê piştîniyê girt destê xwe û milê riya xwe girt. Pişt re, dema ko ez ji bo bêhnvedanê sekinîm, min dît ko fera sola din jî ketiye. Niha herdu piyên bavê min li ser erdê rût wekî du hişkedaran bûn.
Ji avabûna rojê re gelek nemabû, roj nêzîkî çiyê bûbû, ko darbest ji hevûdu ket. Hemû şax, qamîş û giyayên li ser perçe perçe bûn. Piştînî, piştîniya bavê min ko min pê term bi daran ve girê dabû, sist bûbû. Termê bavê min ketibû erdê. Ev hemû bi carekê li ser hev qewimîn. dî ez bi temamî ji hêz û taqek ketim. Min êdî nedikarî ez ji vê zêde biçim, min êdî nedikarî ez term bikêşim, ji ber bêhna wî min nedikarî ez xwe nêzîk bikim. Li milekî ez gelek betilî bûm, min nedikarî ez bifikirim jî. Ez çûm, bîst gavan li milê din î rê rûniştim. Min nedizanî ez ê çi bikim, ez şeva xwe li vir derbas bikim an qasekî din jî biçim! Ez çawan biçim! Gelo term li ber xwe dide ez wî bê darbest bi pê xwe ve bikêşim! Ev ciyê ha ji bo derbaskirina şevê ne musaît bû. Diviyabû bi çi awayî be, ez qasekî din jî biçim û ji vir dûr bikevim. Qet nebe ez term bigihînim besteciyekî û ji naverasta vê riyê dûr bixim. Lê ya ez ji hemû tiştî zêdetir jê ditirsiyam ev bû; çawa, ez ê ciyê vî termê çawa biguherînim?! Ez wî çawa ji vir dûr bixim?! Ez wî çawa bikêşim?! Min dizanî tu çara wê tune, divê ez mil bidim ber, karekî giran bikim. Ez li hêviya çi bûm?! Ez hêdî hêdî ber bi termê ve çûm û nêzîkî wî bûm. Diviyabû ez bêhna xwe bigrim û pozê xwe hişk bişidînim. Eger ez hê ji dûr ve bêhna xwe bigirim ez pê re nagihim bi bêhnekê xwe bigihînim termê û dar û qamîşan jê vekim û cardin jê dûr bikevim. Diviyabû ez hewil bidim çend caran biçim û bêm. Pênc–şeş gav mabûn ez bigihimê, min hişk pozê xwe girt û ber bi wî ve çûm. Cara yekê min destê xwe gihand darekî. Ew gelek rehet hat ber destê min û min ew ji piştîniyê, qamîşê û şivên daran kêşa û ez dûr ketim. Dema ko min destê xwe ji pozê xwe da alîkî û nefes sitand, gewriya min tijî bêhn bû, bi bêhna termê. Gelek ecêb e. Bêhn ne tiştekî wisa e bê dîtin. Mimkun e dema ko mirov barek ar hilgire, ser û milên mirov di ar de bimîne û ar binîşe nav cil bergê mirov. Min wisa his dikir ko bêhn niştiye nav cil û bergên min û hemû ruhê min bêhn girtiye. Min liba darê din jî eynî bi wî awayî derxist. Tenê ma ko ez bikarim piştîniyê jî jê vekim. Qamîş û şaxên daran rehet bûn, bi xwe ji hevûdu ketibûn. Bi sê–çar caran çûn û hatinê min girêyên piştîniyê jî vekirin. Ez ji ber bêhnê gêj û şaş bûbûm, dilê min serûbinî bûbû. Min dikir ez vereşim. Diviyabû ez dûr bikevim û bêhna xwe bidim. Dema ko min ji dûr ve jî nefes distand, min dizanî ko ew hewayê paqij jî bêhn girtiye. Min di dema bêhnvedanê de melheze dikir, niha vê carê ez ê çi bikim; bi piştîniyê qahîm girê bidim û di pê xwe ve bikêşim, an dev jê berdim her di ciyê xwe de bimîne heta ez çarekê jê re bibînim?! Dema ko ez rabûm piyan min rast milê rê girt. Min got ka ez carekê herim van derûdoran biceribînim, ez bizanim ka ciyekî baştir bi dest nakeve. Ez demeke baş meşiyam. Nîv saet zêdetir bû. Ev meşa ha li min gelek xweş hat. Rê nerm bû. Niha ko min term jî nedikêşa, min his dikir ko ez virtî–vala dimeşim. Feyde tunebû; çunkî ciyekî baştir li ber çavên min neket. Diviyabû ez vegerim, biçim ba termê. Dunya bi temamî tarî bûbû, eger ez rê bi rê neçûbûma ez bawer nakim ko min bikaribûya ez bêm ba termê bavê xwe. Ez nizanim çiqas mabû ez bigihîjim balê, min his kir bêhna termê tê pozê min, ba ew dianî. Dema ko ez lê nêzîk bûm, êdî ko bi çav jî ferq dikir, min xwe ji ser rê da alîkî, sî–çil gav anji wê wêdetir ez rûniştim. Min nedizanî ez li hêviya çi me û ez ê çi bikim. Di vê tariya ha de tiştek jî nedihat kirin. varê min dixwest ez term qasekê ji rê dûr bixim, lê niha min dev ji wê jî berda. Bila her li wir be, heta bibe roj, wê çaxê divê ez zêdetir bikarim li ser tiştekî bifikirim. Xewa min nedihat, xewa min revî bû. Min dizanî şeveke dûr dirêj li pêşiya min e. Ez naçar bûm, dudil bûm, westiyayî bûm, rastî reşayiya vê tarîşevê jî bûbûm.
Tu dibêjî ev tarîşeva ha firsetek bû li çarmedorê daristana mirinê hatiye kêşan; ciyekî li devê rê û rêbaran vekiriye, wekî çar çiqlên darê, wekî devê goreyê û wekî serê rimê, ji milê jor ve jî te digot qey gidîşên reş in xwe li giyayên reş û tarî rapêçane. Ez li kîjan milî dinêrim tarî ye, pêl li ser pêlê, ji serî heta biniya erdê ez di nav bêagahî û nezanînê de me. Min dixwest ez vê perdeya sitûr a şevîniyê hildim û serê wê bikêşim nav razxaneya renga reng a rojan. Min dixwest ez bi destê xwe li ser nexşeya dahatû ya ne diyar nîgara rêçeriyekê bikêşim ji serê tilyên piyên min dest pê bike heta jorê, wekê nîlûferê, xwe heta serê çima herî bilind a xeyalê bialîne. Ya min didît heykela bîranîna ezîzekî bû di tabûta bêdengiyê de çavên xwe kiribû pençeyê stêrkan ê pirr hişyar ên ko ji jiyana wan nazik a sirûştî re dilorandin. Xeyal rayeleke şîn a hevrîşm bû, herdû serên zemanê bi hev ve girê dida û li ber çavên me li dawîn kirasê şevê dialî. Xeyal termê pîremêrekî bû li rexê riyeke ax, di çolevaniya şevê de, bê naz, ketibû; termekî bêhngirtî, bi şînebayekî têkelî nava bêhna xweş a şevê dibû.
Termê bavê min hê di ciyê xwe de bû, ji vir ve wekî topeke reş û xumam dihat dîtin, lê car caran bêhna wî digihîşt pozê min. Hemû li ser hev neh roj beriya niha bû ko em ketibûn rê, em ji bo armanca sefereke dûr û dirêj ketibûn rê. Wê çaxê bavê min bi rêk û pêk bû, gelek gûrr û geş bû, gelek jî dilgerm bû, lê çi heye niha termekî hişk û req bû. Termekî bênhgirtî bû. Niha ya ji bavê min maye ew topa reş bû ko ketiye rexê rê û van deveran tije bêhn kiriye. Bêhneke tûj û giran, ez wisa his dikim ko qirika min xitimandiye û belavî nava demar û masûlgên min bûye. Ew kesê li ser wê riyê ye ne bavê min e, termê bavê min e, termekî bêhngirtî ye. Nabe ez bêjim ew bavê min e. Bavê min mirovekî bi rêk û pêk bû û zindî bû, lê ew niha termek e, termekî bêhngirtî. Ez niha naçar im biçim. Divê ez wî li vir li vê çola ha bihêlim. Divê ez biçim û bigihîjim ciyekî, bigihîjim avahiyekê. Axir heta dunya ava ye ez li muqabilê termê destê min li ber rûyê min rûnanim. Eger feyda wê hebûya dê min bikiriya, lê ez dizanim bêfeyde ye. Ez dizanim ez nikarim wî bigihînim tu ciyekî, divê ez biçim û wî di cih de bihêlim, qet nebe hawara mirina wî bigihînim ciyekî ko qet nebe ev ciyê han ê serê duriyê dikare di bîra min de bimîne. Ez dibînim ko agahê kesekî, ji tu milekî ve bi me tune, ne ji min û ne ji bavê min. Me nû wî serî terk kiriye, lê em hê negihîştine serê din, tenê riyek li ber min maye; divê ez biçim, divê ez bigihim ciyekî, bigihim avahiyekê. Gelo niha ferqa min û bavê min çi ye? Tu ferqek me tune. Rast e ew miriye û ez sax im, lê agahê kesekî ji me herdukan jî tune. Heta ez negihim ciyekî ne mirina wî û ne mayina min tiştekî îfade nakin. Niha tenê ez dizanim ko ew miriye, lê kî dizane ko ez sax im!
---------------------
Ji tîrmeha 1996an heta 06/01/1997an
Ji soranî: Elîşêr
-------------------------
© Nivîskar, Nûdem û Nefel |
